https://athens.indymedia.org/post/1628020
από Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία & την Κλεισούρα
07/12/2023 11:59 πμ.
Η καχυποψία απέναντι στα «κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα» είναι διάχυτη στα ντοκουμέντα που παραθέτουμε στο κείμενο. Το κράτος δείχνει ν’ αντιλαμβάνεται μια χαρά ποιος είναι ο «εσωτερικός εχθρός». Η λίστα των στοχοποιήσεων (αν κρίνουμε απ’ αυτά που αναφέρονται και σε άλλες «αναλύσεις» της ριζοσπαστικοποίησης) φαίνεται να είναι ανεξάντλητη: πρόσφατα προστέθηκαν σ’ αυτήν η «συνομωσιολογική σκέψη», οι αντι-εμβολιαστές, οι ομάδες που τους έχουν καρφωθεί ιδέες για τα δικαιώματα των ζώων κλπ. Οποιασδήποτε, επομένως, πάει κόντρα στο κυρίαρχο, κάθε φορά, αφήγημα της καπιταλιστικής εξουσίας. Η θεωρία της ριζοσπαστικοποίησης είναι η στρατηγική θεωρία των δύο άκρων που έχει αναβαθμιστεί σε θεωρία των πολλών άκρων-«συγκοινωνούντων δοχείων» που απειλούν το status quo.
ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΥΟ Ή ΠΟΛΛΩΝ ΆΚΡΩΝ: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ «ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ» ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
ή
Όλοι μισούμε την αστυνομία; Όχι κι όλοι…
(με αφορμή την Εκδήλωση-Συζήτηση στην Τσαμαδού με τίτλο «Η Νέα Τάξη Πραγμάτων της Ακροδεξιάς» από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή & Αντίθεση)
“Είπα να κάνω διεθνή καριέρα ασούμε, γιατί η Ελλάδα δεν με χωράει. Ιδού το άρθρο μου για την εκλογική άνοδο της ακροδεξιάς, φιλοξενούμενο στο Jakobin…
(Βασικά, η αλήθεια είναι ότι χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της Rosa Vasilaki ούτε μέχρι τα Μπίτολα θα έφτανα…)”[1]
Νικολάι Πολυκαρπόφ
Ένα χρόνο πριν, στις 13/12/2022 το «Παρατηρητήριο αριστεροακροδεξιάς ψέκας»[2] δημοσιεύει βίντεο με συνέντευξη του πρώην μέλους της Contra Dystopia Ιάσωνα Μπαγκέρη στην εκπομπή του αντι-εμβολιαστή μπάτσου Τηλέμαχου Μπόσσιου. Όλοι τότε πιστέψαμε ότι η καταγγελία του Ι.Μ. από τους μενουμεσπιτιστές/εμβολιολάτρες του Παρατηρητηρίου έγινε στο όνομα μιας αντιεξουσιαστικής αρχής: «δεν μιλάμε ποτέ με μπάτσους και με συνεργάτες μπάτσων». Η διάψευση αυτής της εσφαλμένης αρχικής εντύπωσης δεν άργησε πολύ να έρθει. Μερικούς μήνες μετά, στις 28 Αυγούστου 2023, ο βασικός συντελεστής του Παρατηρητηρίου Πολύκαρπος Γεωργιάδης (Νικολάι Πολυκαρπώφ) δημοσιεύει άρθρο του για την «συμπόρευση αριστεράς και ακροδεξιάς στην Ελλάδα» στο Jacobin, περιοδικό της αριστερής πτέρυγας του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ.[3] Η δημοσίευση του άρθρου, όπως πληροφόρησε ο ίδιος τους μικρόνοες ακολουθητές του με δημόσια ανάρτηση στο διαδικτυακό προφίλ του, έγινε με τη μεσολάβηση της κας Ρόζας Βασιλάκη, μεταξύ άλλων «επιστημονικής» συνεργάτιδος της Ελληνικής Αστυνομίας – το τελευταίο βέβαια βολικά για τον ίδιο απέφυγε να το αναφέρει. Τι συνέβη στο μεσοδιάστημα; Ο κος Γεωργιάδης αποκήρυξε τις αρχές του για να γίνει μούρη στους αμερικάνους δημοκρατικούς αναγνώστες του Jacobin; Όχι! Όπως θα δείξουμε στο κείμενο που ακολουθεί αυτές οι «αρχές» είναι απλά ανύπαρκτες. Αλλά δεν θα περιοριστούμε σ’ αυτό. Γιατί το ζήτημα για μας δεν είναι απλά η ηθικά απαράδεκτη ή ανακόλουθη συμπεριφορά του α ή β «αντιεξουσιαστή» και «κομμουνιστή», αλλά το μέγεθος και το βάθος του δικτύου παρακολούθησης και καταστολής των «επικίνδυνων» πολιτικών δραστηριοτήτων που έχουν στήσει οι μηχανισμοί ασφάλειας στην Ελλάδα. Και θα ξεκινήσουμε απαντώντας πρώτα στο ερώτημα: καλά, το «επιφανές μέλος» της Ταξικής Αντεπίθεσης Πολύκαρπος είναι πασίγνωστο, η κα Βασιλάκη, όμως, ποια είναι;
Ι. ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ);
Σε αδρές γραμμές η Ρ.Β. είναι άλλη μια καριερίστρια ερευνήτρια απ’ αυτές που χρησιμοποιούν ταυτόχρονα τη γλώσσα του κράτους και των κοινωνικών κινημάτων και διαθέτουν γνώση που αποκομίζουν από τη συμμετοχή τους σε ερευνητικά προγράμματα που βρίσκονται στην υπηρεσία του κεφαλαίου, του κράτους του και των μηχανισμών πειθάρχησης της εργασιακής δύναμης και καταστολής των ταξικών αγώνων. Ως τέτοια, έχει αποκτήσει την ικανότητα να πλασάρεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το εκάστοτε ακροατήριο. Αυτό τον καιρό συνηθίζει να παρουσιάζεται ως μάχιμη ερευνήτρια της ανάδυσης του ακροδεξιού λόγου στην Ελλάδα, όπως γράφει στο διαφημιστικό βιογραφικό που βρίσκεται στο προσωπικό της μπλογκ: «έχει διεξάγει εκτεταμένη έρευνα σχετικά με την ακροδεξιά, τη βία στο ποδόσφαιρο, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τη μετανάστευση και την ένταξη των προσφύγων, καθώς και τον φεμινισμό και τα ζητήματα που σχετίζονται με το φύλο».[4]
Μέχρι εδώ εύλογα θα μπορούσε καμιά να αναρωτηθεί πού βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Από την παράθεση αυτού του αυτοβιογραφικού φαίνεται να μιλάμε για μια αριστερή ερευνήτρια, από τις πολλές στην ακαδημαϊκή βιομηχανία, που διεξάγει εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα πάνω σε σημαντικά ζητήματα που μοιραία απασχολούν σχεδόν το σύνολο των κοινωνικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει κάτι μεμπτό σε όλα αυτά και στη συνεργασία του κ. Γεωργιάδη με την Ρ.Β; Μήπως αναφερόμαστε στα κλασικά κομπρεμί ακαδημαϊκών του ανταγωνιστικού κινήματος με άλλα «δικτυωμένα» μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας τα οποία μπορούν να τους εξασφαλίσουν μερικά παραπάνω κονέ και κάποιες ευκαιρίες επαγγελματικής και πολιτικής καριέρας; Μήπως αναφερόμαστε στα διάφορα θεωρητικά παντειακά «εργαστήρια συγκρουσιακής πολιτικής», από τα οποία πράγματι κάποιοι καριερίστες ενδέχεται να καταλήξουν αργότερα στα πρακτικά εργαστήρια συγκρουσιακής πολιτικής των μηχανισμών ασφάλειας του καπιταλιστικού κράτους;
Μακάρι να μιλούσαμε απλά γι’ αυτό το αρχικό στάδιο της καριέρας μιας πολιτικής επιστημόνισας. Σε ένα πιο σαφές, παλαιότερα αναρτημένο βιογραφικό της Ρ.Β. στο διαδίκτυο διαβάζουμε ότι «έχει διδάξει ιστορία και κοινωνιολογία σε πανεπιστημιακά ιδρύματα στην Ελλάδα, στο Ισραήλ [σ.σ.: έχουμε την αίσθηση πως δε δίδασκε κάτι που εξυμνούσε την “παλαιστινιακή αντίσταση”] και στη Μεγάλη Βρετανία» και ότι «τα κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην μεταβαλλόμενη θέση της θρησκείας στη νεωτερικότητα, στην ανάδυση των μετα-κοσμικών και μετα-δυτικών γνώσεων και θεωριών και στις εκφάνσεις και την γενεαλογία της βίας στον σύγχρονο κόσμο, όπως η θρησκευτικά και πολιτικά υποκινούμενη βία και ο ιδιαίτερος ρόλος των σωμάτων ασφαλείας στα σύγχρονα κράτη».[5] Πράγματι, οι επαγγελματικές της ασχολίες απλώνονται σε ένα πολύ ευρύ πεδίο που βασικά επικεντρώνεται γύρω από πολιτικές και τεχνολογίες αντιεξέγερσης, συλλογής πληροφοριών και μεθόδους πρόληψης και καταστολής δραστηριοτήτων που ξεκινούν από τις νεανικές εξεγέρσεις και φτάνουν μέχρι την ισλαμιστική τρομοκρατία.
Ένα από τα πρώτα της μεγάλα κατορθώματα ως μέλος της μπατσοδιανόησης που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι η δημοσίευση του καταπληκτικού άρθρου «Policing the Crisis in Greece: The Others’ Side of the Story».[6] Στο εν λόγω πόνημα περιγράφει την περίοδο της κρίσης στην Ελλάδα μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες των μπάτσων. Αναφέρεται στον «στιγματισμό» αυτών των «εργαζομένων», στη «μονολιθικότητα» και «στερεοτυπικότητα» με την οποία βλέπει ο κόσμος τους μπάτσους, πώς πήρε καμιά 90αριά συνεντεύξεις από δαύτους, πώς πέρασε 17 μήνες εθνογραφώντας τους, πώς ακολούθησε δύο φορές διμοιρίες ΜΑΤ επί τω έργω (17 Νοέμβρη του 2014 και Απρίλη του 2015 όταν ο Σύριζα άρχισε να την πέφτει σε κάποιες καταλήψεις)[7] και πώς έφτασε να… τους συναισθάνεται! Ας κάνουμε όμως εμείς μια παύση κι ας αφήσουμε την ίδια να μιλήσει για το έργο της :
«Πρόθεσή μου, επίσης, ήταν όχι μόνο να ρίξω φως στην εμπειρία των αστυνομικών, αλλά και να το κάνω με την συνέπεια, την προσοχή αλλά και τον απαραίτητο χρόνο που απαιτεί μια επιστημονική μελέτη. Σε ότι αφορά τον στόχο, ελπίζω ότι η έρευνα θα μπορέσει να αναδείξει τόσο τις προβληματικές πτυχές της αστυνομικής εμπειρίας και πρακτικής, όσο και να συμβάλει στην διαμόρφωση και την εφαρμογή προτάσεων και λύσεων αποδεκτών και από την Αστυνομία και από την κοινωνία. Ελπίζω επίσης ότι η έρευνά μου θα δικαιώσει την εμπιστοσύνη που μου έχουν δείξει οι αστυνομικοί, στους οποίους είμαι ευγνώμων, στον καθένα ξεχωριστά, για την στήριξη τους. […]
Το έλλειμα συστηματικής επιστημονικής γνώσης για την Αστυνομία στην Ελλάδα είναι, δυστυχώς, ιδιαιτέρως αισθητό στην χώρα μας. Η Αστυνομία μέχρι στιγμής έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης εκ παραδρομής ή συμπληρωματικά. Με αυτό εννοώ ότι η Αστυνομία εξετάζεται στην χώρα μας στα πλαίσια της εγκληματολογίας, ή ακόμη και της νομικής επιστήμης, αλλά σπανίως ως αντικείμενο αυτοτελές που να παράγει γνώση για τις ανάγκες της δικής μας Αστυνομίας, της δικής μας κοινωνίας, και των προβλημάτων στα οποία καλείται να ανταποκριθεί ο Έλληνας αστυνομικός. Θεωρώ λοιπόν ότι η δημιουργία και η λειτουργία ενός Ινστιτούτου Αστυνομικής Επιστήμης θα ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ένα τέτοιο Ινστιτούτο θα μπορούσε να φέρει σε δημιουργική επαφή αστυνομικούς και επιστήμονες και να αποτελέσει έτσι μια μοναδική καινοτομία για τα δεδομένα της χώρας».
Βασικά η όλη έρευνα της Ρ.Β. θέλει να αναδείξει τρία βασικά προβλήματα των ματατζήδων[8]:
- Ότι δεν υπάρχουν αρκετοί από δαύτους και πως όσοι υπάρχουν δε δουλεύουν με τα κατάλληλα μέτρα ατομικής προστασίας (κάτι μας θυμίζει αυτό από την εποχή της κρατικής και συνδικαλιστικής διαχείρισης της πανδημίας).
- Ότι τους την πέφτει πολύ ο κόσμος λόγω των περιστατικών πραγματικής ή σκηνοθετημένης (sic!) αστυνομικής βίας.
- Ότι δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι και καταρτισμένοι προκειμένου να προλαμβάνονται αποτελεσματικά μελλοντικές ταραχές.
Για να πραγματοποιήσει και να δημοσιεύσει το έργο αυτό η Ρ.Β. πέρασε από μύρια κύματα, μιας και δεν αρκεί η προσωπική φιλοδοξία για να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα πρέπει να έχει και τα σωστά κονέ. Όπως μας ενημερώνει η ίδια εξασφάλισε την πρόσβασή της στους ματατζήδες μέσω του συντάκτη της διαβόητης μπατσοσελίδας bloko.gr και των διάφορων επαφών που είχε κάνει με τη μπατσαρία σ’ ένα «workshop για τις ταραχές» το 2014. Ως φιλοπερίεργοι αναγνώστες της έρευνας της αναζητήσαμε περισσότερες λεπτομέρειες και διαπιστώσαμε πως πρόκειται για το σεμινάριο με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι εξεγείρονται; Αίτια, Πραγματικότητες, Τρόποι Διαχείρισης» που διοργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), στην Αθήνα, από τις 5 έως τις 9 Μαΐου 2014.[9] Οι συμμετέχοντες[10] είχαν τη μοναδική ευκαιρία την 5η Μάη (φανταζόμασατε τυχαία επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία για την εκδήλωση) να απολαύσουν κατά σειρά: τον τότε δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη να αναλύει τις «ταραχές» από τη σκοπιά της τοπικής αυτοδιοίκησης, τη Ρόζα Βασιλάκη να εξηγεί πώς σκέφτονται και πώς αισθάνονται οι «ταραξίες» κι αφού κάνουν διάλειμμα με χαλαρό καφεδάκι και θέα Ακρόπολη, τον τότε υπουργό προ.πο Νίκο Δένδια να αναλύει την οπτική της ελληνικής κυβέρνησης. Πάλι καλά τουλάχιστον, το συγκεκριμένο παρεάκι είναι διαπιστωμένα (στα λόγια και στις πράξεις) αντιφασιστικό.
Τρία χρόνια αργότερα έχοντας καταφέρει να χωθεί για τα καλά στη μπατσοδιανόηση, ως επιστημονική συνεργάτιδα του ΕΛΙΑΜΕΠ,[11] συμμετέχει στο διήμερο συνέδριο με τίτλο «Μαθήματα από τις προσπάθειες πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης»[12] που διοργανώνει το ΕΛΙΑΜΕΠ και το γραφείο του ιδρύματος Konrad-Adenauer (KAS) στην Ελλάδα, με την υποστήριξη των Πρεσβειών της Αυστραλίας, του Καναδά και της Ολλανδίας. Όπως διαβάζουμε στο δελτίο τύπου:
«Στην Ημερίδα συμμετείχαν Εμπειρογνώμονες και αξιωματούχοι που έχουν ασχοληθεί με τις πολιτικές ένταξης και πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και από την Αυστραλία, τον Καναδά, το Ισραήλ, καθώς και εμπειρογνώμονες από την Europol, την Interpol, τη RAN και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο κύριος στόχος της Ημερίδας, να ξεκινήσει μια διαδικασία εκπαίδευσης των Ελλήνων αξιωματούχων σχετικά με τις στρατηγικές και τις πολιτικές πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης, επιτεύχθηκε με επιτυχία». Στη λίστα των συμμετεχόντων που περιλαμβάνει την ανφάν γκατέ του κράτους ασφάλειας και του αντι-τρομοκρατικού μπατσικού συμπλέγματος παρελαύνουν Ισραηλινοί πρέσβεις, αρχιμπάτσοι, κυπατζήδες, δήμαρχοι, η καθηγήτρια Μαίρη Μπόση και άλλα καθάρματα αλλά ευτυχώς για όλες εμάς πρέπει να ήταν ελάχιστοι ακροδεξιοί.[13]
Το Φλεβάρη του 2018 σε ημερίδα του Κέντρου Μελετών Ασφαλείας (ΚΕ.ΜΕ.Α),[14] του κατεξοχήν εγχώριου ασφαλίτικου think tank που λειτουργεί υπό την εποπτεία του υπουργείου Προ.πο., με τίτλο «Δράσεις Πρόληψης της Ριζοσπαστικοποίησης που οδηγεί στο βίαιο εξτρεμισμό στην Ελλάδα» παρουσίασε το πρόγραμμα του ΕΛΙΑΜΕΠ με τίτλο RAD MONITOR, στο οποίο συμμετείχε και η ίδια. Ποια είναι όμως η αξία του συγκεκριμένου προγράμματος αλλά και γενικότερα της πρόληψης της ριζοσπαστικοποίησης για το μπατσοασφαλίτικο σύμπλεγμα και για τα καπιταλιστικά κράτη που προστατεύει;
ΙΙ. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ: ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Είναι σαφές ότι οι απόψεις και οι πρακτικές της κας Βασιλάκη δεν εκκινούν από κάποιο προσωπικό βίτσιο, μια καθαρά προσωπική αγάπη για την αστυνομία που βάλλεται από τους «εξτρεμιστές» που δρουν μέσα στην κοινωνία. Ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας και η εκ μέρους της τελευταίας υιοθέτηση ενός κοινωνικού προφίλ είναι η δουλειά της. Η Βασιλάκη, όπως είπαμε, εργάζεται εντός ενός δικτύου επιστημονικών συμβούλων της αστυνομίας που την καθοδηγούν ώστε να κάνει «σωστά» τη δουλειά της: αυτή του φρουρού της αστικής-εμπορευματικής-εκμεταλλευτικής τάξης πραγμάτων και της κατασταλτικής αντιμετώπισης όσων την απειλούν, απ’ οπουδήποτε κι αν αυτοί προέρχονται. Για πολλά χρόνια -στη Βρετανία, το Ισραήλ, την Ελλάδα- έχει δουλέψει εντός χρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. ερευνητικών προγραμμάτων ασφάλειας και αντι-εξέγερσης που είναι γνωστά ως προγράμματα ανάλυσης της «ριζοσπαστικοποίησης», του «εξτρεμισμού» και της «τρομοκρατίας» (ένας όρος που, καθόλου τυχαία, δεν αναφέρεται ποτέ στα κράτη-τρομοκράτες) και τα οποία περιλαμβάνουν κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, ανθρωπολόγους, εγκληματολόγους, ασφαλίτες και πολιτικούς αναλυτές. Ο στόχος αυτών των προγραμμάτων είναι καθαρά πολιτικός: καταρτίζουν κατευθυντήριες γραμμές χάραξης προληπτικής/κατασταλτικής πολιτικής και απευθύνονται στους «επαγγελματίες πρώτης γραμμής».
Για να καταλάβουμε τη θεωρία της ριζοσπαστικοποίησης ως άρρηκτα συνδεδεμένο με τις πρακτικές επιβολής του Νόμου και της Τάξης εργαλείο, ας δούμε τι έχουν γράψει για τη ριζοσπαστικοποίηση η ίδια και οι άλλοι συνάδελφοί της από το ΚΕΜΕΑ και το ΕΛΙΑΜΕΠ ξεκινώντας από τους τελευταίους:
«Η ένταση και η φύση της πολιτικής βίας στην Ελλάδα, καθώς και οι μορφές που αυτή παίρνει, έχουν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Τα επίπεδα της πολιτικής βίας που προέρχεται από ομάδες της άκρας αριστεράς έχουν παραμείνει υψηλά στην Ελλάδα. Mάλιστα αυξήθηκαν από τη δεκαετία του 1970 μέχρι το 2000, όπως δείχνουν τα στοιχεία για τον αριθμό των επιθέσεων από την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Τρομοκρατία (Global Terrorism Database – GTD). Η GTD καταγράφει 1169 βίαια περιστατικά προερχόμενα από την άκρα αριστερά μεταξύ Φεβρουαρίου 1973 και Δεκεμβρίου 2014 στην Ελλάδα. Ο αριθμός των περιστατικών έχει αυξηθεί σε συγκεκριμένα έτη και χρονικές περιόδους, όπως το 1977-78, το 1989-90 και σε μικρότερο βαθμό μεταξύ 1989-99, ενώ το 2008 γνώρισε την κορύφωσή τους.
Ο εξτρεμισμός και η βία από την άκρα δεξιά επίσης αυξήθηκαν ραγδαία από το 2010 και μετά τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, ενώ πριν το 2010 ήταν λιγότερο ορατά και ενδεχομένως πιο περιορισμένα. […] Κομβική σε αυτή τη διαδικασία της αυξανόμενης ακροδεξιάς ριζοσπαστικοποίησης και βίας υπήρξε η άνοδος του πολιτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής (ΧΑ). Η ΧΑ διαδραμάτισε κομβικό ρόλο τόσο στη συγκέντρωση και στην έκφραση της διαδεδομένης -αλλά επί μακρόν λανθάνουσας- εξτρεμιστικής στάσης απέναντι στους μετανάστες, όσο και στη διάδοσή της στο πλαίσιο ενός ρατσιστικού εθνικισμού που βασίζεται στις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες. […]
Η νεολαία είναι περισσότερο επιρρεπής στον εξτρεμισμό και τη ριζοσπαστικοποίηση στην άκρα Δεξιά (το ίδιο ισχύει και στην άκρα Αριστερά). Στην περίπτωση της άκρας Δεξιάς, συχνά πρόκειται για νέους από τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, και από τις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση. Οι βασικοί χώροι όπου λαμβάνουν χώρα οι διαδικασίες της ακροδεξιάς ριζοσπαστικοποίησης είναι τα σχολεία, οι γειτονιές (κυρίως στις περιοχές της Αθήνας όπου η ΧΑ είναι ισχυρή και κυρίαρχη), οι επιτροπές κατοίκων, και οι κομματικές δομές της ΧΑ. Μεγάλη μερίδα των υποστηρικτών της ΧΑ είτε αποδέχονται είτε ανέχονται ως νομιμοποιημένη ή απαραίτητη τη βία που εκδηλώνεται από τις ομάδες που συνδέονται με το κόμμα, όπως δείχνουν τα σταθερά υψηλά επίπεδα εκλογικής υποστήριξης της ΧΑ, ακόμη και αφότου ασκήθηκαν ποινικές διώξεις στην ηγεσία του κόμματος για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. […]
Επιπλέον, οι ιδεολογίες της άκρας δεξιάς και του αναρχισμού, καθώς και το οργανωμένο έγκλημα, έχουν εμφανώς εισχωρήσει στους χώρους άθλησης. Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα «σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων» ανάμεσα στους οργανωμένους και σκληροπυρηνικούς συνδέσμους φιλάθλων και στον εξτρεμισμό. […]
Το πρόγραμμα RAD MONITOR μελέτησε το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης στις χώρες της Κεντρικής, της Ανατολικής και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα. […]
Κατά τον σχεδιασμό των κατάλληλων στρατηγικών για τη διαχείριση των παραγόντων που συμβάλλουν στον εξτρεμισμό και στη βίαιη ριζοσπαστικοποίηση, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι κρατικές υπηρεσίες βρίσκονται αντιμέτωποι με σημαντικές προκλήσεις. Υπάρχει σαφής ανάγκη για τεκμηριωμένη παραγωγή γνώσης σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα ως μια στέρεη βάση για τη διαμόρφωση των κατάλληλων και αποτελεσματικών πολιτικών και μεθόδων τόσο για την πρόληψη όσο και για την αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης. […]
Στα πλαίσια του προγράμματος RAD MONITOR, η ελληνική περίπτωση μελέτης διερεύνησε και παρουσίασε τα βασικά χαρακτηριστικά και το ρεπερτόριο δράσεων των τεσσάρων διαφορετικών μορφών ριζοσπαστικοποίησης: αυτή που σχετίζεται με την άκρα Αριστερά και τη συνέχειά της στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, αυτή που σχετίζεται με την άκρα Δεξιά και συνδέεται στενά με την άνοδο της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), τη θρησκευτικά υποκινούμενη ριζοσπαστικοποίηση που σχετίζεται με το Ισλάμ, και τον λεγόμενο «χουλιγκανισμό» και τη βία στο χώρο του αθλητισμού και κυρίως του ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικά φαινόμενα, τα οποία θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί τα μελετάμε παράλληλα. Δεν θεωρούμε για κανένα λόγο ότι μπορούμε να εξομοιώσουμε αυτές τις τέσσερις μορφές, οι οποίες είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Ούτε πιστεύουμε ότι κάποιες από αυτές αλληλοτροφοδοτούν η μία την άλλη.
Η έκθεση που εκπονήσαμε για την περίπτωση της Ελλάδας πρώτον, εξετάζει το νομικό, θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο και τους μηχανισμούς για την αντιμετώπιση και την πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να οδηγήσει σε βίαιες δράσεις και πράξεις. Κάνει μία επισκόπηση των τεσσάρων τάσεων ριζοσπαστισμού, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν (αναφορικά με τις απειλές και τον εντοπισμό των ευάλωτων ομάδων, τους τρόπους με τους οποίους αυτές εκδηλώνονται, καθώς και την αντιμετώπισή τους σε θεσμικό επίπεδο). Περιγράφει τα βασικά χαρακτηριστικά τους, τις ιδέες και την ιδεολογία τους, τις οργανωτικές δομές και τους δρώντες, καθώς και τα κίνητρα και τις αιτίες που οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση σε καθεμιά από τις τέσσερις υπό εξέταση μορφές. Η μελέτη μας επιχειρεί να ρίξει φως στις ενδείξεις και στους παράγοντες κινδύνου, συμβάλλοντας στο γνωστικό υπόβαθρο για τον σχεδιασμό και την πιλοτική εφαρμογή ενός εργαλείου παρακολούθησης της ριζοσπαστικοποίησης.
Ο δεύτερος στόχος του προγράμματος RAD MONITOR είναι να αναπτύξει ένα εργαλείο για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση διαδικασιών ριζοσπαστικοποίησης, το οποίο απευθύνεται στους επαγγελματίες πρώτης γραμμής.
Το Εργαλείο Παρακολούθησης της Ριζοσπαστικοποίησης (Radicalisation Monitoring Tool – RMT), βασίζεται στη διαμόρφωση σειράς δεικτών που φανερώνουν τάσεις και φαινόμενα που ενέχουν τον κίνδυνο της ριζοσπαστικοποίησης. Οι δείκτες αναφέρονται είτε σε συμπεριφορές, είτε σε φαινόμενα που αποτυπώνονται μέσα από τη συλλογή στοιχείων. Σκοπός των δεικτών είναι να λειτουργήσουν ως «καμπανάκι» για τον εντοπισμό ατόμων και ομάδων που είναι επιρρεπή στο κίνδυνο της ριζοσπαστικοποίησης, ή βρίσκονται σε μία διαδικασία στην οποία αποκρυσταλλώνουν τα κίνητρά τους ή οργανώνουν την εμπλοκή τους σε πράξεις βίας. […]
Στα πλαίσια της έρευνας που εκπονήσαμε στο πρόγραμμα RAD MONITOR, δεν είμαστε σύμφωνοι με την «θεωρία των δύο άκρων». Δεν θεωρούμε ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά μπορούν να εξομοιωθούν, ούτε πιστεύουμε ότι τροφοδοτούν η μία την άλλη. Κατ’ αρχήν τα «άκρα» δεν είναι δύο, είναι περισσότερα. Η προσφυγή στη βία ως μια μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας ή πολιτικής έκφρασης μπορεί να επικαλείται ποικίλλες ιδεολογικές-θρησκευτικές πεποιθήσεις και ηθικές αρχές προκειμένου να αποκτήσει νομιμοποίηση και να κερδίσει κάποια αποδοχή στην κοινή γνώμη. Ωστόσο, αυτό που οι τέσσερις μορφές ριζοσπαστικοποίησης που εξετάσαμε σε αυτό το ερευνητικό πρόγραμμα έχουν από κοινού είναι η ροπή προς τη βία: η χρήση της βίας ως εργαλείο, ως τρόπος έκφρασης, ή ως μέσο εκφοβισμού και πίεσης για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων.
Υπό την ευρεία έννοια, η ριζοσπαστικοποίηση μπορεί να γίνει κατανοητή ως «η διαδικασία κατά την οποία τα άτομα οδηγούνται στην υιοθέτηση ριζοσπαστικών αντιλήψεων για το κατεστημένο (status quo)». Η ριζοσπαστική στάση χαρακτηρίζεται από την «εντεινόμενη διάθεση για επιδίωξη και υποστήριξη ριζικών αλλαγών στην κοινωνία, οι οποίες είτε έρχονται σε ρήξη είτε απειλούν ευθέως την ισχύουσα τάξη πραγμάτων». Τα άτομα και οι ομάδες που υιοθετούν αυτή τη στάση ασπάζονται «πολωτικούς και απόλυτους ορισμούς για μια δεδομένη κατάσταση [και προκρίνουν] ολοένα και πιο ‘ριζοσπαστικούς’ στόχους και αντικειμενικές επιδιώξεις». Υπό συγκεκριμένες συνθήκες, η υιοθέτηση ριζοσπαστικών ιδεών μπορεί να μετουσιωθεί σε προθυμία για υποστήριξη ή συμμετοχή σε βίαιες δράσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση είναι ένα δυναμικό, πολυεπίπεδο και πολύπλευρο φαινόμενο. Εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα, πρώτον της διάδρασης ανάμεσα σε άτομα που είναι ευάλωτα ή επιρρεπή σε ριζοσπαστικές ιδέες, και δεύτερον της ύπαρξης ενός πρόσφορου περιβάλλοντος που μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για την οργάνωση και τη συμμετοχή σε ένοπλες ομάδες. […]
[H] Ελληνική Αστυνομία έχει τη δυνατότητα να παράγει κάποιους βασικούς δείκτες ριζοσπαστικοποίησης, οι οποίοι περιέχονται στο Εργαλείο Παρακολούθησης της Ριζοσπαστικοποίησης που διαμορφώσαμε στα πλαίσια του προγράμματος RAD MONITOR. Αυτοί οι δείκτες τους οποίους μπορεί να παράγει η ΕΛ.ΑΣ. είναι η «Συχνότητα πιθανολογούμενων εγκλημάτων μίσους», το «Μερίδιο πιθανολογούμενων εγκλημάτων μίσους στη βίαιη εγκληματική δραστηριότητα», και το «Μερίδιο πιθανολογούμενων εγκλημάτων μίσους στη συνολική εγκληματική δραστηριότητα». […]
Η Ελληνική Αστυνομία δεν είναι σε θέση να παράγει τους δείκτες «Συνολικός αριθμός αξιοσημείωτων εκδηλώσεων με ακροδεξιά εξτρεμιστική χροιά», «Συμμετοχή σε αξιοσημείωτες εκδηλώσεις με ακροδεξιά εξτρεμιστική χροιά», «Αξιοσημείωτες εκδηλώσεις με ακροδεξιά εξτρεμιστική χροιά ανά είδος», και «Βίαιες συμπεριφορές που εκδηλώθηκαν κατά τη διάρκεια αξιοσημείωτων εκδηλώσεων με ακροδεξιά εξτρεμιστική χροιά», λόγω απουσίας σχετικών δεδομένων. Από αυτή την άποψη, η Ελληνική Αστυνομία θα μπορούσε να προσπαθήσει να αυξήσει τη δυνατότητά της να συλλέγει δεδομένα σχετικά με ακροδεξιές εκδηλώσεις, καθώς, αρκετά συχνά, τέτοιου είδους εκδηλώσεις γίνονται προπομπός ρατσιστικών επιθέσεων».[15]
Συμπληρωματικά προς τα παραπάνω, το τρίτο μέλος του ελληνικού τμήματος του RAD MONITOR μας λέει:
«Κοινό χαρακτηριστικό των εξτρεμισμών και της διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης στην οποία υπόκεινται τα μέλη των ομάδων αυτών ώστε να προχωρήσουν πιθανώς σε τρομοκρατικές πράξεις, είναι η βίαιη προσαρμογή του κόσμου στο μοντέλο που οραματίζονται. Στην προοπτική αυτή το μέσο έχει λίγη σημασία μπροστά στην επίτευξη του στόχου της ‘ιδανικής κοινωνίας’. Η κοινωνία παρουσιάζεται ως ‘διεφθαρμένη’ ή ‘αλλοτριωμένη’, ως ‘παρασυρμένη’ σε έναν τρόπο ζωής που αντιβαίνει στα ιδανικά της εκάστοτε εξτρεμιστικής ιδεολογίας και η τρομοκρατική ομάδα παρουσιάζεται ως ‘αυτόκλητος σωτήρας’ ενός παραστρατημένου κόσμου. Υπάρχουν βεβαίως ουσιαστικές διαφορές στις διαφορετικές εξτρεμιστικές ιδεολογίες και στα αφηγήματα που προσφέρουν, ωστόσο, η τάση τους στην βίαιη προσαρμογή της πραγματικότητας στο ιδανικό, η έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή ή η θεώρησή της ως παράπλευρης, ελάσσονος σημασίας απώλεια, τις κατατάσσει σε μια κοινή κατηγορία, αυτήν του βίαιου εξτρεμισμού. […] Η ριζοσπαστικοποίηση είναι μεν μια διαδικασία ατομική, ωστόσο, οι μελετητές του φαινομένου τονίζουν πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη δικτύων και κοινωνικών επαφών που ουσιαστικά εισαγάγουν το άτομο σε αυτήν την διαδικασία. Η ύπαρξη ‘μοναχικών λύκων’, που συνδέεται κυρίως –αλλά όχι αποκλειστικά– με την ακροδεξιά τρομοκρατία, δεν μειώνει την σημασία της ομάδας και των δικτύων, δια ζώσης ή εικονικών μέσω του διαδικτύου για την δημιουργία συνθηκών ριζοσπαστικοποίησης».[16]
Τις θέσεις και προτάσεις κατασταλτικής δράσης της ομάδας Αναγνώστου/Σκλεπάρη/Βασιλάκη παρουσίασε η τελευταία στο μπατσοσυνέδριο του 2018 που αναφέραμε στο πρώτο μέρος:
«Το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας [ΚΕΜΕΑ], σε συνεργασία με το Εγκληματολογικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Κάτω Σαξονίας, διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού έργου PERICLES – Policy Recommendation and Improved Communication Tools for Law Enforcement and Security Agencies Preventing Radicalisation, στις 22 Φεβρουαρίου 2018, την ημερίδα με θέμα: «Δράσεις Πρόληψης της Ριζοσπαστικοποίησης που οδηγεί στο βίαιο εξτρεμισμό στην Ελλάδα». Στις εργασίες της ημερίδας έλαβαν μέρος πάνω από 100 συμμετέχοντες εκ μέρους Φορέων Επιβολής του Νόμου (Ελληνική Αστυνομία, Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής, Λιμενικό Σώμα – Ελληνική Ακτοφυλακή, Τελωνεία), του Δημοσίου Τομέα (Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Υπουργείο Υγείας κ.α.), της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς και της Κοινωνίας των Πολιτών και της ακαδημαϊκής κοινότητας. […]
Το δεύτερο πάνελ με συντονιστή τον Διευθυντή του ΚΕ.ΜΕ.Α, Ιωάννη Ταφύλλη, αφορούσε στη συμμετοχή ελληνικών φορέων σε ερευνητικά προγράμματα που σχετίζονται με το φαινόμενο της βίαιης ριζοσπαστικοποίησης. Ο Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Λάζαρος Μεράκος, ο Επίκουρος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς Κωνσταντίνος Πατσάκης, η Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΕΛΙΑΜΕΠ Δρ. Ρόζα Βασιλάκη και ο Εκπρόσωπος της Eurotec S.A. Δημήτριος Ρωσσάκης παρουσίασαν αντίστοιχα τα Προγράμματα YCARE, PRACTICIES, RAD MONITOR και LIAISE II, ενώ ο Επιστημονικός Συνεργάτης του ΚΕ.ΜΕ.Α Τριαντάφυλλος Καρατράντος, παρουσίασε τις ερευνητικές δράσεις του ΚΕ.ΜΕ.Α.»[17]
Από τη μελέτη των ερευνητικών δράσεων των κρατικών, ημι-κρατικών και ιδιωτικών φορέων ασφάλειας (μελετήσαμε πολύ περισσότερα ντοκουμέντα από αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω) προκύπτουν κάποια πρώτα συμπεράσματα:
- Οι υπηρεσίες ασφάλειας δεν στοχοποιούν μόνο υπαρκτές πράξεις βίας ενάντια σε θεσμούς και πρόσωπα, αλλά όλες τις ιδέες που ενδέχεται να οδηγήσουν σε «ριζικές αλλαγές στην κοινωνία» και «απειλούν ευθέως την ισχύουσα τάξη πραγμάτων». Οι φορείς αυτών των ιδεών παρακολουθούνται σε μια κλίμακα που αγκαλιάζει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας (από τις δεξιές, αριστερές, αναρχικές ομάδες ως τις μουσουλμανικές κοινότητες και τους συνδέσμους οργανωμένων φιλάθλων).
- Με τον όρο «πιθανολογούμενα εγκλήματα μίσους» στοχοποιείται η ίδια η ταξική πάλη και τα κοινωνικά κινήματα εν γένει, αφού το «ταξικό μίσος» συχνά οδηγεί σε βίαιες καταλήψεις δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων, άγριες απεργίες, επιθέσεις σε αφεντικά, επιθέσεις σε διοικητές νοσοκομείων που επιβάλλουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κλπ. Όσον αφορά αυτήν, ειδικά, την πλευρά της προληπτικής καταστολής η πρόσφατη εργασιακή νομολογία είναι χαρακτηριστική καθώς απαγορεύει οποιαδήποτε πράξη μπορεί να εμποδίσει την απεργοσπασία, ακόμη και το (καθαρά εκτονωτικό) βρίσιμο.
- Ο παραληρηματικός λόγος αυτών των ερευνητικών προγραμμάτων παράγει εν τούτοις έναν «λόγο αλήθειας»: το καπιταλιστικό κράτος, καθώς η πολιτική μορφή έκφρασής του παγιώνεται σε θέσεις του λεγόμενου «ακραίου κέντρου», νοιώθει να απειλείται από παντού, από δεξιές, αριστερές, αναρχικές, χουλιγκανίστικες και ισλαμικές εξεγέρσεις. Ακόμα και από την ιδέα ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι «αλλοτριωμένη»!
- Η «αντιμετώπιση των ρατσιστικών εγκλημάτων μίσους» της ακροδεξιάς είναι ο δημοκρατικός-ανθρωπιστικός φερετζές που δικαιολογεί την επιβολή ενός γενικευμένου ελέγχου πάνω σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι τείνει μαζικά προς το έγκλημα.
- Η καχυποψία απέναντι στα «κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα» είναι διάχυτη σ’ αυτά τα ντοκουμέντα. Το κράτος δείχνει ν’ αντιλαμβάνεται μια χαρά ποιος είναι ο «εσωτερικός εχθρός».
- Η λίστα των στοχοποιήσεων (αν κρίνουμε απ’ αυτά που αναφέρονται και σε άλλες «αναλύσεις» της ριζοσπαστικοποίησης) φαίνεται να είναι ανεξάντλητη: πρόσφατα προστέθηκαν σ’ αυτήν η «συνομωσιολογική σκέψη», οι αντι-εμβολιαστές, οι ομάδες που τους έχουν καρφωθεί ιδέες για τα δικαιώματα των ζώων κλπ. Οποιασδήποτε, επομένως, πάει κόντρα στο κυρίαρχο, κάθε φορά, αφήγημα της καπιταλιστικής εξουσίας.
- Η θεωρία της ριζοσπαστικοποίησης είναι η στρατηγική θεωρία των δύο άκρων που έχει αναβαθμιστεί σε θεωρία των πολλών άκρων-«συγκοινωνούντων δοχείων» που απειλούν το status quo.
III. TO ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΨΕΚΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ (ΔΥΟ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ) ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΚΡΩΝ
“Το έχω ξαναπεί, κανένας δεν ανατέμνει την σημερινή άκρα δεξιά και την διείσδυσή της σε άλλους πολιτικούς χώρους με τον συνολικό και αιχμηρό τρόπο που το κάνει ο Πολύκαρπος Γεωργιάδης”[18]
Ρόζα Βασιλάκη
Είναι προφανές ότι το ενδιαφέρον της κας Βασιλάκη για τον κο Γεωργιάδη δεν προέρχεται από το γεγονός ότι είναι ομορφόπαιδο. Όντας άσχετη με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, η Ρόζα βρήκε την ευκαιρία να κάνει μέσω του Νικολάι (Ασύμμετρη Απειλή) και του Εγελίδη (Αντίθεση) μια νέα εθνογραφική έρευνα – αυτή τη φορά στην άλλη πλευρά, στο εσωτερικό της Κάτω Πρυτανείας και οποιασδήποτε άλλης κατάληψης του Απρίλη 2015. Και δεν κρύβει τη χαρά της -όπως δείχνουν οι δημόσιες δηλώσεις της- για το γεγονός ότι ανακάλυψε τους «ορθολογιστές αντιεξουσιαστές» που μπορούν να «αποδείξουν» (λέμε τώρα…) ότι άκρα αριστερά και άκρα δεξιά «αλληλοτροφοδοτούνται» μέσω της «συνωμοσιολογικής σκέψης» και άλλων «ακραίων» αντιλήψεων (εξού και τα αμέτρητα like ανάμεσα σ’ αυτό το τρίγωνο στα social media).
Eπιβεβαιώνεται έτσι αυτό που έγραψαν οι Αναγνώστου/Σκλεπάρης στο προαναφερόμενο ασφαλίτικο πόνημά τους: «η ομάδα του ΕΛΙΑΜΕΠ κλήθηκε [μεταξύ άλλων] να εντοπίσει δεδομένα τα οποία δεν συλλέγονται από τους αρμόδιους φορείς».
Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία και την Κλεισούρα
7/12/2023
[Όσα εκ των λινκς οδηγούν σε error ανοίγουν όταν γίνονται copy και paste]
[1]https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0pim3H9ypGsJaGpsaaDcKek65d4hUGLDMBPYtbpYrkBiKUR3asuYarkEZNoMY55yal&id=100078934484106 [1]
[2] Για περισσότερα σχετικά μ’ αυτό το άθλιο σοσιαλμιντιακό κατασκεύασμα, βλ. εδώ: https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/post/2023/04/23/2_anarxostalines_ya_tin_taxiki_pali/
[3] In Greece, Social Despair Is Helping the Rise of Fascist Conspiracy Theorists, by Polykarpos Georgiadis: https://jacobin.com/2023/08/greece-elections-far-right-conspiracy-theories-covid
[4] https://www.rosavasilaki.com/about
[5] https://www.eliamep.gr/en/members/%CE%B4%CF%81-%CF%81%CF%8C%CE%B6%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1/[ανοίγει μόνο με copy-paste]
[6] Vasilaki, Rosa, Policing the Crisis in Greece: The others’ side of the story, GreeSe: Hellenic Observatory Papers on Greece and South East Europe, Paper no. 98, April 2016.
[7] Βρε, πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά… Σε μία από αυτές τις εκκενώσεις (βλ. Κάτω Πρυτανεία) μεταξύ των συλληφθέντων ήταν ο… κ. Γεωργιάδης: https://katalipsiprytaneias.espivblogs.net/2015/04/17/ekkenosi-sillif8entes/
[8] Δρ. Ρόζα Βασιλάκη – Τα προβλήματα του μάχιμου αστυνομικού σήμερα https://www.bloko.gr/2016/04/blog-post_985.html
[9] ‘Why Do People Riot? Causes, Realities, Ways Forward’, workshop organised by the University of Wolverhampton and ELIAMEP, 5-9 May 2014:
https://www.eliamep.gr/en/event/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B9/ [το link ανοίγει μόνο με copy-paste]
[10] Βλ. ο.π. «Μεταξύ των Ελλήνων ομιλητών ήταν οι κύριοι: Νίκος Δένδιας, Υπουργός Δημόσιας Τάξης & Προστασίας του Πολίτη Ελλάδας, Γιώργος Καμίνης, Δήμαρχος Αθηναίων, Λευτέρης Οικονόμου, Πρώην Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ και επίτιμος Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (Π.Ο.ΑΣ. Υ.), Γιάννης Μπουρνούς, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και εκπρόσωπός του στην εκτελεστική επιτροπή του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Νίκος Κωνσταντάρας, αρθρογράφος και συντάκτης εφημερίδας Καθημερινή.» Ολόκληρο το πρόγραμμα εδώ: https://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/2014/05/ATHENS-PRIOT-FINAL-PROGRAMME.pdf
[11] Τί είναι το ΕΛΙΑΜΕΠ; Η απάντηση βρίσκεται φυσικά στο σάιτ του (η έμφαση στο πρωτότυπο):
«Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) είναι ένας ανεξάρτητος, μη-κερδοσκοπικός οργανισμός παραγωγής έρευνας, ιδεών και προτάσεων πολιτικής, που ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1988.
Αποστολή του ΕΛΙΑΜΕΠ είναι η επεξεργασία και διάδοση τεκμηριωμένης γνώσης για την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων στο πεδίο της ευρωπαϊκής, εξωτερικής και ευρύτερα δημόσιας πολιτικής, και την εμπέδωση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας.
Σκοπός του ΕΛΙΑΜΕΠ είναι να τροφοδοτεί τη δημόσια σφαίρα με επιστημονικά τεκμηριωμένες έρευνες, μελέτες, αναλύσεις και προτάσεις πολιτικής, και να προσφέρει μια διαρκή, ανοιχτή πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου για τα σημαντικά ζητήματα που εντάσσονται στους τομείς των ενδιαφερόντων του.
Το ΕΛΙΑΜΕΠ προωθεί τις αξίες του δημοκρατικού πλουραλισμού, έναν ορθολογικό και ψύχραιμο δημόσιο διάλογο για τις μεγάλες περιφερειακές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προκλήσεις, την επίλυση των διαφορών μέσω του διαλόγου, και τον ευρωπαϊκό και ευρωατλαντικό προσανατολισμό της Ελλάδας». https://www.eliamep.gr/about-us/
[12] https://www.eliamep.gr/en/event/%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-lessons-learned-from-radicalization-prevention-efforts-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1-22/ [το link ανοίγει μόνο με copy-paste]
[13] Προς τέρψη όσων αρέσκονται να φτιάχνουν και να αναπαράγουν λίστες παραθέτουμε εδώ αυτή των συμμετεχόντων, με ονόματα πρώτης κλάσης και όχι περιθωριακούς ακροδεξιούς της πλάκας: https://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/2017/05/LIst-of-participants.pdf
[14] https://kemea.gr/deltio-typou-imerida-draseis-prolipsis-tis-rizospastikopoiisis-pou-odigei-sto-viaio-ekstremismo-stin-ellada/
[15] Ντία Αναγνώστου και Δημήτρης Σκλεπάρης, Μορφές ριζοσπαστικοποίησης που μπορούν να οδηγήσουν στη βία. Συμπεράσματα και προτάσεις πολιτικής. Η περίπτωση της Ελλάδας. ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2017 (η έμφαση δική μας).
https://www.eliamep.gr/en/publication/%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CE%B4/[το link ανοίγει μόνο με copy-paste]
[16] Ρόζα Βασιλάκη, Πώς εξηγείται το φαινόμενο της βίαιης ριζοσπαστικοποίησης; ΕΛΙΑΜΕΠ, 26 Ιουνίου 2017
https://www.eliamep.gr/en/publication/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CE%B9%CE%B7%CF%82/[το link ανοίγει μόνο με copy-paste]
[17] Αστυνομική Ανασκόπηση, Μάρτιος-Απρίλιος 2018.
[18]https://www.facebook.com/rosa.vasilaki/posts/pfbid023Pdoc9EP7gMxZmEgGW2MTu4fRVBnVUBdLFGQ9PouN59nvXPbUBdcBSEJGJnABvHcl [2]
Το Athens Indymedia σας ενημερώνει ότι η χρήση των καθεστωτικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twiter …) βλάπτει σοβαρά την ανωνυμία των χρηστών, την ασφάλειά τους και την αντίσταση του κινήματος απέναντι στο φακέλωμα. Για λόγους ασφαλείας, οι παρακάτω υπερσυνδέσεις απενεργοποιήθηκαν:
- [1] https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0pim3h9ypgsjagpsaadckek65d4hugldmbpytbpyrkbikur3asuyarkeznomy55yal&id=100078934484106
- [2] https://www.facebook.com/rosa.vasilaki/posts/pfbid023pdoc9ep7gmxzmeggw2mtu4frvbnvubdlfgq9poun59nvxpbubdcbsejgjnabvhcl
Κιτρινισμός και συκοφαντία σταλινικού τύπου το κείμενο της «Συνέλευσης ενάντια στη Βιοεξουσία»
από απορών 23/12/2023 2:39 μμ.
Απορώ πραγματικά με το θράσος του κιτρινισμού και της συκοφαντίας του παραπάνω κειμένου.
Καμία σχέση μεταξύ των παλιότερων δραστηριοτήτων της Βασιλάκη και των σχέσεων της με την αστυνομία και το ΕΛΙΑΜΕΠ από τη μια μεριά και του περιεχομένου των παρεμβάσεων του Π.Γ. και της Αντίθεσης εναντίον της μεταφασιστικής ακροδεξιάς, από την άλλη, ΔΕΝ υπάρχει (ούτε και θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί) και γι’ αυτό άλλωστε δεν παραθέτουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ από τα κείμενα που έχουν οι δεύτεροι δημοσιεύσει.
Η αλλαγή πλεύσης της πρώτης και η απόπειρά της να αλλάξει πεδίο και από τις συμβουλές στην αστυνομία και την κριτική της ριζοσπαστικοποίησης και των δύο άκρων να μετακινηθεί στην κριτική της άκρας δεξιάς σε συνεργασία με άλλους αριστερούς διανοούμενους είναι πράγματι θρασύτατη και απαράδεκτη, αλλά η απόπειρα να τη χρεωθούν οι σύντροφοι είναι επίσης άθλια και απαράδεκτη.
Η κριτική της σύγκλισης πατριωτικής αριστεράς, ορισμένων αντιεξουσιαστών και ακροδεξιάς σε μια anti-woke, αντι-μεταναστευτική, εθνικιστική, συνωμοσιολογική, νέα ακροδεξιά γραμμή, δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία των δύο άκρων, τη θεωρία περί ολοκληρωτισμού κ.ο.κ. σύμφωνα με την οποία η δημοκρατία απειλείται από τους εξτρεμιστές της αριστεράς και της δεξιάς.
Το αντίθετο ακριβώς λένε οι σύντροφοι: το εν λόγω ακροδεξιό ρεύμα που ψευδώς προβάλλεται ως αντισυστημικό, στην πραγματικότητα είναι παραπληρωματικό του νεοφιλελεύθερου δημοκρατικού «κέντρου«, κατοπτρικό του είδωλο και αλληλοτροφοδοτείται από αυτό και με αυτό, ενισχύοντας το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος.
Πρόκειται απλώς για λασπολογία σταλινικού τύπου…
από απορών 2 24/12/2023 6:18 μμ.
απορώ με το απίστευτο θράσος και τον αυριανισμό κάτι εναλλακτικών επιχειρηματιών σαν τον κύριο γεωργιάδη, ο οποίος, απο την μία, συνεργάζεται (και οικονομικά, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του) με άτομα τύπου ρόζα βασιλάκη, που ανήκουν στο απόλυτο καπιταλιστικό / τεχνοφασιστικό κέντρο (βλέπε ΕΛΙΑΜΕΠ κτλ) αλλά και με πρών υπουργούς όπως ο Βαρουφάκης, ο οποίος έκανε παρουσίαση βιβλίου στο βιβλιοπωλείο του κύριου γεωργιάδη, και απο την άλλη τολμά να μέμφεται ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην παγκόσμια τεχνοφασιστική φρίκη του 21ου αιώνα (τον αληθινό μεταφασισμό, τον οποίο υπηρετεί η κυρία βασιλάκη), επειδή, στο πλαίσιο δικών τους τακτικών επιλογών και στο πλαίσιο ενός απολύτως δίκαιου και ευγενούς αγώνα (τουλάχιστον απο την οπτική γωνία τους), συνεργάστηκαν πρόσκαιρα με περιθωριακά στοιχεία της (όχι απαραίτητα άκρο-) δεξιάς.
Επίσης απορώ με τον απορούντα 1, ο οποίος μιλά για «λασπολογία σταλινικού τύπου» όταν α) το κείμενο της βιοεξουσίας, το οποίο διαβάσαμε όλοι-ες με ανοιχτό το στόμα, είναι πλήρως τεκμηριωμένο (και ο απορών 1 δεν έκανε καμία προσπάθεια να διαψεύσει την τεκμηρίωση) και β) είναι γνωστός ο έρωτας του εναλλακτικού επιχειρηματία και της πολιτικής ομάδας στην οποία αναφέρει με περηφάνεια ότι ανήκει για τον λένιν, τον στάλιν και τις αντικομμουνιστικές πρακτικές τους.
Ελπίζω να δημοσιευτεί, ως οφειλόμενος και επαρκώς ευγενικός αντίλογος, και χωρίς να ταυτίζομαι απαραιτήτως με τις αναλύσεις της βιοεξουσίας (προσωπικά έχω μια πιο υπαρξιακή οπτική).
από μάλλον αντιπαθών 26/12/2023 8:17 μμ.
Αυτοί που ενισχύουν το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος είναι ο δημιουργός του «Παρατηρητήριου της αριστεροακροδεξιάς ψέκας» , π.γ., και οι δημιουργοί της «νέας τάξης πραγμάτων της ακροδεξιάς». Το πρώτο (το οποίο υποστηρίζουν και με το οποίο συνεργάζονται οι δεύτεροι) εκθέτει (και εκθέτεται) τους στόχους και τα περιεχόμενά του ευθέως με τον τίτλο που επέλεξε ο συνεργάτης της ρ.β. Όχι μόνο υιοθέτησε τον όρο της ψεκας από τον μητσοτάκη και όλα τα καθεστωτικά μέσα, τον τύπο και τα κανάλια, αλλά και όλο το περιεχόμενο της θεωρίας των δύο άκρων, όπως πασιφανώς δείχνει και ο επιθετικός προσδιορισμός «αριστεροακροδεξιά». Αυτό που οι δεύτεροι βαφτίζουν με την υποκριτική και επικίνδυνη γλώσσα τους «μεταφασιστικό» ρεύμα αποτελείται μόνο και εξ ολοκλήρου από όσους άρθρωσαν κριτικό λόγο και ανέπτυξαν αντιστάσεις σε όλη τη διάρκεια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αυτούς που τα κέντρα της δημοκρατικής εξουσίας στην ευρώπη και αλλού ταξινόμησαν ως εξτρεμιστικά στοιχεία για να τους δαιμονοποιήσουν και να αποσυσπειρώσουν τις αντιστάσεις που χτίζονταν γύρω τους, οργανώνοντας εκστρατεία για να τους ταυτίσουν με την ακροδεξιά. Και στην εκστρατεία αυτή το κράτος δεν θα τα κατάφερνε μόνο του, όχι, αν δεν έβαζε το δάχτυλό του κι ένα ορισμένο κομμάτι της αριστεράς και της αντιεξουσίας. Πάλι καλά που ήταν η βιοεξουσία και οι αυτόνομοι και δεν τρελαθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Το κείμενο της βιοεξουσίας δεν χτυπιέται, «απορών», με χιλιοειπωμένους αφορισμούς περί σταλινισμού και κιτρινισμού (είπε ο γάιδαρος…). Όσο και να λιβανίζετε αντεστραμμένους χαρακτηρισμούς δεν αναιρείται ότι το κείμενό τους τεκμηριωμένα ξεμπροστιάζει μέσα και σκοπούς.
από … 27/12/2023 10:26 πμ.
Συνεχίζετε τα ψέματα περί συνεργασίας με το ΕΛΙΑΜΕΠ και τον Βαρουφάκη. Είναι λογικό βέβαια εφόσον παραδέχεστε ανοιχτά τη συνεργασία με την ακροδεξιά, οτί μετέρχεστε και τέτοιες μεθόδους.
Το κείμενο της Βιοεξουσίας δεν τεκμηρίωσε τίποτα απολύτως ως προς τη συνεργασία που επικαλείται. Αντεγραψε απλώς καποια κείμενα απο τις παλαιότερες δραστηριότητες ενος ατόμου, που ουτε γνωστες ηταν, ούτε το περιεχόμενό τους υπάρχει πουθενά στον λόγο των «καταγγελόμενων». Μόνο λογικά άλματα και απόπειρα δημιουργίας εντυπώσεων και συμψηφισμού μέσω της λάσπης. Το γεγονός ότι επιτρέπεται να αναπαράγεται αυτή η αθλιότητα εδώ μέσα είναι ενδεικτικό της συνολικής κατάντιας.
ΥΓ1. Η έννοια της ψεκας δεν είναι μια έννοια που προέρχεται από τα πάνω, όλος ο κόσμος τη χρησιμοποιούμε για τις ακροδεξιάς συνωμοσιολογιες 15 χρόνια τώρα.
ΥΓ2. Τα «εξτρεμιστικα» στοιχεία στα οποία αναφέρεστε είτε κυβερνούσαν σε διάφορες χώρες (ΗΠΑ, Βραζιλία) με εκατομμύρια θύματα, ή ήρθαν στην εξουσία καβαλώντας το ακροδεξιό ρεύμα που ενισχύσετε (Μιλέι, Μελόνι). Ότι μιλάτε για αντιστάσεις είναι ενδεικτικό.
από Μπάχαλος και κακοτράχαλος 27/12/2023 3:42 μμ.
Συνεχίζει η Αντίθεση την προπαγάνδα και με επιμονή γραμματόσημου προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο. Θα σταθώ σε μία φράση αρχικά, που χρησιμοποιείται επανειλλημένα από ΟΛΟΥΣ όσους επιδιώκουν την σπίλωση της κριτικής του τεχνοφασισμού της 4ης βιομηχανικής επανάστασης: «Το γεγονός ότι επιτρέπεται να αναπαράγεται αυτή η αθλιότητα εδώ μέσα είναι ενδεικτικό της συνολικής κατάντιας.» Τους πειράζει που ποστάρονται στο ιντυμήντια οι κριτικές αυτές και το ξεσπέπασμα της συνεργασίας τους με τον ταξικό εχθρό, γιατί σπάει τον μονόλογο, γιατί υπενθυμίζει ότι αυτό που ζούμε είναι ταξικός πόλεμος που στον πυρήνα του έχει το εποικοδόμημα της εμμονής με την υγεία, πως η τοποθέτηση της τεχνολογίας στο ιστορικό της πλαίσιο είναι έργο της εργατικής κριτικής και πως αντίθετα η υιοθέτησή της ως μιά αφηρημένη δύναμη είναι ιδεαλιστική και ως τέτοια μόνο την εξουσία συμφέρει.
Θέλουνε οι της Αντίθεσης να ξεχάσουμε αυτά που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας: την χλεύη που επιφύλασσαν μέσω του φατσομπουκ για όσους διέπρατταν το έγκλημα της σκέψης, την προπαγάνδα που συνίστατο, μέσω ανιστορικών και ρηχών διασυνδέσεων, στις υπόνοιες για «συνεργασία με την ακροδεξιά» του Τερζάκη και της Ψαρρού και κατέπεκτασιν στην στοχοποίηση ομάδων και ατόμων που συνεργάζονταν και συνομιλούσαν με τον Τερζάκη και την Ψαρρού, ενώ παραβλέπουν την δημοσιοποίηση του άρθρου του Γεωργιάδη στο Τζακομπιν, την αβάντα της Βασιλάκη που μιλάει για «υπεύθυνους αντιεξουσιαστές», εκεί όχι, μας λέει η Αντίθεση, δεν πρέπει να κάνουμε τέτοιες αυθαίρετες συνδέσεις, αυτό μόνο στους μορφωμένους της Αντίθεσης επιτρέπεται. Προσπερνάνε την αντίφαση του ισχυρισμού τους ότι για τους ίδιους ανθρώπους που κατέβηκαν στις διαδηλώσεις του Συντάγματος για τα μνημόνια ως «Αγανακτισμένοι» δεν τους ανησυχεί η ταύτιση τους με την εθνική ταυτότητα και ούτε θεωρούνε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι ίδιοι που κατέβηκαν στα μακεδονικά συλλαλητήρια έξι χρόνια αργότερα, αλλά τους ανησυχεί η (ανύπαρκτη) συνεργασία ενός προοδευτικού κομματιού με ένα ακροδεξιό που ΣΙΓΟΥΡΑ κατέβηκαν στα μακεδονικά συλλαλητήρια (σαν να λέμε: άβουλο το ποίμνιο, επικίνδυνοι όσοι εκφράζουν άποψη, πρέπει να το φυλάμε από τους κακούς δημαγωγούς). Η συνεργασία αυτή ήταν…η Νέλλυ Ψαρρού που κατέβηκε στα μακεδονικά συλλαλητήρια για να πάρει συνεντεύξεις. Την βάφτισαν «φαιοκόκκινο μέτωπο», όπως το ΚΚΕ της πρώιμης μεταπολίτευσης βάφτιζε αναρχοφασίστες/αριστεροφασίστες όσα άτομα και όσες οργανώσεις δεν συμβιβάζονταν με την γραμμή του, ή όπως στην εποχή μας η κυβέρνηση Καραμανλή εισήγαγε την θεωρία των δύο άκρων στον επίσημο πολιτικό λόγο. Η Αντίθεση στην καλύτερη περίπτωση παράγει έναν υποδειγματικά ρεφορμιστικό λόγο, δημιουργώντας ένα κεντροαριστερό αφήγημα για την μετα-Συριζα εποχή, παραβλέποντας την ιστορική και μακρόχρονη διαδικασία του προσεταιρισμού ταξικών κινημάτων από τα κεντροαριστερά κόμματα της Δύσης: του φεμινισμού και των σωματείων από το ΠΑΣΟΚ, των ΠΡΟΒΟΣ και του οικολογικού κινήματος από του Πράσινους και την σοσιαλδημοκρατία (εδώ η ενσωμάτωση στον κυνοβουλευτισμό γενικά και όχι απαραίτητα σε ένα κώμα), του Μπλακ Λαιβς Ματτερ και των ΛΟΑΤΚΙ από τους Δημοκρατικούς. Και αυτό, στην καλύτερη περίπτωση…
Βρέχει και τσαλαβουτάμε στο βάλτο
από Πνιγμένος 28/12/2023 5:35 πμ.
Εδώ και 2 χρόνια παρακολουθούμε 2 πολιτικές ομάδες που δεν είχαν, δεν έχουν και ούτε και πρόκειται να έχουν καμία απολύτως πολιτική συνοχή μεταξύ τους να συνεργάζονται πολιτικά πάνω σε μία πλατφόρμα εξόντωσης του αντιπάλου, να διαπομπεύουν οποιαδήποτε διαφωνούν πολιτικά ως δείγμα «συγκλονιστικής ηλιθιότητας» στην καλύτερη ή ως συνεργάτρια των (μετα)φασιστών στην χειρότερη, να γράφουν φριχτά σταλινοειδή κείμενα και να τα αναπαράγουν αρειμανίως στα σόσιαλ μίντια προς τέρψην οπαδών, ονομάζοντας την οποιαδήποτε κριτική συκοφαντία και εκβιάζοντας την κάθε μία να πάρει θέση μεταξύ 2 στρατοπέδων που οι ίδιοι έχουν διαμορφώσει ώστε να ταξινομούν τους πάντες σε ένα δίπολο φίλος/εχθρός, καθαρός/μίασμα, πιστός/άπιστος. Έχουν πλήρη επίγνωση της υποκρισίας τους και η κριτική απλά τροφοδοτεί την αυταρέσκεια τους και την ανάγκη τους για αυτοεπιβεβαίωση. Αν και είναι προφανές ότι πίσω από αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο από τον λενινιστικό ηγεμονισμό της ΤΑ και τον εμμονικό φανατισμό της Αντίθεσης, η καταισχύνη είναι εμφανής για όποιον μπει στον κόπο να αντιπαραβάλει τις θέσεις τους για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα πέραν των ανορθολογικών διπόλων που κατασκευάζουν όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το πως τους βόλεψε να διαβάσουν την πανδημική κρίση ώστε να επιβιώσουν ατομικά και πολιτικά. Δεν χρειάζεται η Ρ.Β ούτε οι τραβηγμένες από τα μαλιά υπόνοιες για συνεργασία με την αστυνομία.
Για παράδειγμα, δύο τυχαία αποσπάσματα από δύο πρόσφατα κείμενά τους.
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ:«Ο παλαιστινιακός αγώνας είναι ωστόσο, ακόμα κι αν ηγεμονεύεται από μια αστική – με όλη τη σχετικότητα που φέρει ο όρος όταν αναφερόμαστε στη Γάζα- δύναμη όπως η Χαμάς, και αγώνας ταξικός. Στρεφόμενος ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, στην κύρια δηλαδή πηγή ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης εντός της Παλαιστίνης, στρεφόμενος με άλλα λόγια ενάντια στον εχθρό που βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα , δεν μπορεί παρά να εκφράζει τα ζωτικά συμφέροντα του παλαιστινιακού προλεταριάτου. Άρα και να είναι -αντικειμενικά- ταξικός. Για να το πούμε διαφορετικά, στην Παλαιστίνη η εθνική απελευθέρωση είναι ταξικό επίδικό: το παλαιστινιακό προλεταριάτο είναι αδύνατον να απελευθερωθεί ταξικά αν πρώτα δεν απελευθερωθεί εθνικά.» (https://athens.indymedia.org/post/1628178/)
ΑΝΤΙΘΕΣΗ:«Η αντίθεση στον αντι-ιμπεριαλισμό πηγαίνει παράλληλα με την εναντίωση στον εθνικισμό, και αυτό γιατί η αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία λειτουργεί ως μέσο εγγραφής της εθνικής ιδεολογίας στο εσωτερικό των ριζοσπαστικών κινημάτων που διεκδικούν την ανθρώπινη χειραφέτηση εκκινώντας από κάθε είδους καταπίεση. Τα αντι-ιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αποτελούν τους κατεξοχήν μηχανισμούς υπαγωγής των αιτημάτων και προσδοκιών για κοινωνική αλλαγή, ελευθερία, χειραφέτηση, κομμουνισμό στο κεφάλαιο και το κράτος του και, συνακόλουθα, τους κατεξοχήν μηχανισμούς εξουδετέρωσης και ουσιαστικής εξάλειψης αυτών των αιτημάτων και προσδοκιών μέσα από την αλλοτρίωσή τους και τη μετατροπή τους σε κινήματα διεκδίκησης δικαιωμάτων από το καπιταλιστικό κράτος και σε κάθε λογής πολιτικές της ταυτότητας» (https://dialytiko.espivblogs.net/2023/02/04/kritiki-tis-leninistikis-thesis-gia-ton-imperialismo/)
Δεν έχει κανένα νόημα η οποιαδήποτε κριτική. Αφήστε τους να αλληλοσπαραχτούν, θα πνιγούν μέσα στις αντιφάσεις τους.
από data_panik 28/12/2023 9:32 πμ.
Η εμβολιολατρική πλευρά συνεχίζει να πάσχει στην εννοιολογική κατανόηση.
- Το κείμενο της βιοεξουσίας δεν καταλόγισε συνεργασία του Red n’ Noir με το ΕΛΙΑΜΕΠ αλλά με τη συνεργάτιδα του ΕΛΙΑΜΕΠ, Ρ.Β. και επιχειρηματολόγησε στη σύνδεση παλαιότερων «πονημάτων» της, στο πλαίσιο του ΕΛΙΑΜΕΠ, καταδεικνύοντας τη σχέση της στάσης του Red n’ Noir, αντίθεσης, Τ.Α. και άλλων συνοδοιπόρων τους, σε σχέση με την αντιμετώπιση της διαφωνίας. Δηλαδή, για να τα κάνω ταληράκια, υιοθέτηση του «όποιος δε λέει ότι εμείς είναι ακροδεξιός».
- Τη στιγμή που η πλευρά αυτή έχει ζητήσει την απόσυρση εκδοτικού οίκου από φεστιβάλ, λόγω έκδοσης βιβλίων του Βαθιώτη, του Τερζάκη αλλά και του Αγκάμπεν, δε δικαιούται να ομιλεί για επαγγελματική σχέση και τίποτα άλλο ή ακόμα και για σταλινικές μεθόδους.
- Όσον αφορά το σταλινισμό, ήταν η πλευρά που ξόδεψε τόση ενέργεια για δολοφονία χαρακτήρων, τόσο του Τερζάκη όσο και της Ψαρού, εστιάζοντας σε ποιούς είχαν μιλήσει και καθόλου σε τι είχαν πει ή ακόμα και όταν το κάναν πραγματοποιούσαν λογικά άλματα, του τύπου ο μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο άρα και ο μπάτσος είναι μπουζούκι.
- Όσον αφορά τις σχέσεις τους με το αμερικάνικο Jacobin, πέρα από την παραδοχή του ΠΓ, μπορεί κάποιος εύκολα να εντοπίσει ιδέες που διακινούνται μόνο εκεί και αναπαράγονται από τους αναφερόμενους κύκλους ως δεδομένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κέιμενο της αντίθεσης σε σχέση με την τελευταία εκδήλωση (που κατέβηκε χωρίς κάποια αιτιολόγηση από το Indy) που αναπαρήγαγε τη αγάπη του Φουκό στο νεοφιλελευθερισμό, τη στιγμή που το internet έδινε σαν μόνη πηγή τον κοινωνιολόγο Daniel Zamora, που δημοσιεύει στο Jacobin.
- Ο όρος «ψέκα» χρησιμοποιηθήκε στη διάρκεια της πανδημίας από το μητσοτάκη (αλλά και άλλους ¨ηγέτες» στο δυτικό κόσμο) για να χαρακτηρίσει οποιονδήποτε διαφωνούσε με την κρατική πολιτική, είτε η διαφωνία του ήταν οτί το εμβόλιο είναι το σημάδι του αντιχρίστου είτε ότι το να μην παίζει μουσική δεν προστατεύει κάποιον από έναν μεταδοτικό ιό. Η στάση σας, με διαφορές στις λεπτομέρειες και στη φρασεολογία, αναπαρήγαγε την αντι-διαλεκτική αυτή μέθοδο, τσουβαλιάζοντας, πάλι με τη λογική του «μπάτσου-μπουζουκιού» όποιον διαφωνούσε με τις υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις ως ακροδεξιού, και κατά συνέπεια «ψέκα¨, επειδή χρησιμοποιούσαν και αυτοί το ίδιο επιχείρημα.
από έλεος 28/12/2023 11:02 πμ.
Το ψέμα και τη διαστρέβλωση τα έχετε στο τσεπάκι. Εκτός πια αν είστε τόσο αδαείς και ανόητοι.
1. Η συνεργασία του Red and Noir με τη Ρόζα Βασιλάκη σχετιζόταν με τη διοργάνωση του αριστερού σεμιναρίου The Politics of Liberation. Η πρώτη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε αφορούσε την ένοπλη αντίσταση στη Χούντα και η δεύτερη τη συνωμοσιολογία με θέσεις πολύ κοντά σε αυτές των Wu Ming, που δεν έχουν καμία σχέση με την κριτική που έχει ασκηθεί από Π.Γ., Αντίθεση, Coghnorti και άλλους, και μάλιστα βρίσκονται πιο κοντά σε αυτά που λέει η «άλλη πλευρά». Ουδεμία σχέση με τις θεωρίες περί «ριζοσπαστικοποίησης», «δύο άκρων» που εξέφραζε η Ρ.Β. ως συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ και της αστυνομίας και άλλες τέτοιες χυδαίες συκοφαντίες της «Συνέλευσης ενάντια στη Βιοεξουσία». Μόλις έγιναν γνωστές αυτές οι σχέσεις της Ρ.Β. η συνεργασία διεκόπη αμέσως, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της Ταξικής Αντεπίθεσης.
2. Η κριτική στον Τερζάκη και τη Ψαρρού αφορά τις συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και σχέσεις τους τα τελευταία χρόνια με διάρκεια, ενότητα και συγκεκριμένο περιεχόμενο. Αντιγράφω από το κείμενο «Η ανάδυση του μεταφασιστικού ρεύματος» τα βασικά σημεία της ομιλίας της Ψαρρού στην εθνικιστική συνέλευση που οργάνωσε η ΚΟΕ για το «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας» και η οποία έφερε κοντά πατριωτική αριστερά και ακροδεξιά: “Η Νέλλη Ψαρρού, που στο παρελθόν είχε σχέσεις με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και που έκτοτε κινείται με χαρακτηριστική άνεση μεταξύ στεκιών και καταλήψεων του α/α χώρου, ψηφοδελτίων και δημοτικών συμβουλίων του ΚΚΕ και ακροδεξιών/φασιστικών ομαδώσεων και εγχειρημάτων, ξεκίνησε υποστηρίζοντας ανοιχτά τον πατριωτισμό λέγοντας ότι δεν μπορούμε να «παραχωρούμε τον πατριωτισμό και την πατρίδα στην ακροδεξιά». Αμέσως μετά επιτέθηκε στον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό των τρανς ατόμων σημειώνοντας επί λέξει ότι: «πρέπει να απολογούμαστε για τα αυτονόητα […] να απολογούμαστε για το αν τολμήσουμε να πούμε ότι οι άντρες δεν έχουν περίοδο. Θέλουν να μας πείσουν ότι όλοι έχουμε περίοδο» καταχειροκροτούμενη από το κοινό. Μετά την αντιτράνς επίθεση επανήλθε στην εθνικιστική ατζέντα αναφερόμενη σε κάποια υποτιθέμενη «παραχώρηση εδάφους σε καιρό ειρήνης» υπογραμμίζοντας ότι «εθνική κυριαρχία δεν είχαμε ποτέ».”
Η εν λόγω συνέλευση περιγράφεται από τον Ρουντι Ρινάλντι ως εξής: «»οι πολιτικές «διαχωριστικές που μπορεί να υπήρχαν κάποτε δεν ισχύουν με τον τρόπο που ίσχυαν προηγούμενες εποχές». Όπως συμπλήρωσε, στη θέση των κλασικών διαχωριστικών γραμμών αριστεράς, κέντρου και δεξιάς θα πρέπει να τεθούν νέες με κεντρικότερη την «αναγνώριση του υπαρξιακού προβλήματος της χώρας»: από τη μια μεριά βρίσκονται «όσοι αγαπούν τον τόπο και αισθάνονται ότι πρέπει να τον υπερασπιστούν» και από την άλλη «όσοι αδιαφορούν για αυτόν». Η δεύτερη διαχωριστική που έθεσε είναι η άρρηκτη σύνδεση «εθνικού και κοινωνικού». Όπως σημείωσε, όσοι διαχωρίζουν το «εθνικό» από το «κοινωνικό ζήτημα» συμβάλλουν στον [εθνικό] διχασμό και εμποδίζουν τη συγκρότηση του λαού ως πολιτικής δύναμης που θα απαντήσει στο «υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας». Η τρίτη διαχωριστική αφορούσε την ταύτιση του εθνικού ζητήματος με το ζήτημα της δημοκρατίας, με αναφορά στην «κατάργηση του δημόσιου χώρου» και στον «βιοπολιτικό έλεγχο» κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η τέταρτη διαχωριστική αφορούσε τη γεωπολιτική «ουδετερότητα της χώρας» στο πλαίσιο της υπεράσπισης των «κυριαρχικών της δικαιωμάτων και της εθνικής της άμυνας» και της εναντίωσης σε κάθε «παραχώρηση προς την Τουρκία» (με αναφορά στις υποτιθέμενες «Πρέσπες του Αιγαίου» μεταξύ άλλων). Στόχος, σύμφωνα με τον Ρινάλντι, είναι η «οικοδόμηση ενός σχεδίου εθνικής κυριαρχίας», η συγκρότηση ενός πολιτικού «ρεύματος» ή ακόμη και μιας ενιαίας «πολιτικής οντότητας».”
3. To Jacobin είναι ένα περιοδικό της ευρύτερης αριστεράς στις ΗΠΑ που δημοσιεύει κείμενα από κόσμο που εκτείνεται από την αριστερή πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος μέχρι αναρχικούς και κομμουνιστές. Δεν έχει μια συγκεκριμένη πολιτική γραμμή και αυτά που λέει η «Βιοεξουσία» εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο λασπολογίας.
4. Η σχέση του Φουκώ με τον νεοφιλελευθερισμό δεν τεκμηριώνεται μόνο από τον Daniel Zamora που έχει δημοσιεύσει ορισμένα άρθρα στο Jacobin (όπως και χιλιάδες άλλοι αριστεροί ακαδημαϊκοί κάθε τάσης και είδους) αλλά από πάρα πολλούς μελετητές του έργου του. Το κείμενο της Αντίθεσης αναφέρει τα εξής και έχει αναφορές σε κείμενα και συνεντεύξεις του ίδιου του Φουκώ αλλά και στο βιβλίο του γερμανού μαρξιστή Jan Rehmann:
«»Το γεγονός ότι «αντιεξουσιαστές» που επικαλούνται τον Φουκώ συνυπήρξαν, συνεργάστηκαν και εν τέλει αφομοιώθηκαν εντός του μεταφασιστικού ρεύματος δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη δεδομένου του νεοφιλελεύθερου περιεχομένου του μεταφασισμού. Και εξηγούμαστε ευθύς αμέσως: καταρχάς, για τον Φουκώ ο νεοφιλελευθερισμός είναι το «[…] πρόγραμμα μιας κοινωνίας στην οποία θα υπήρχε βελτιστοποίηση των συστημάτων διαφοράς, […] στην οποία θα υπήρχε μια ανοχή προς τα άτομα και τις μειονοτικές δραστηριότητες, στην οποία θα υπήρχε μια δράση όχι επί των παικτών του παιχνιδιού αλλά επί των κανόνων του παιχνιδιού και, τέλος, στην οποία θα υπήρχε μια παρέμβαση που δεν θα ήταν η εσωτερική υποταγή των ατόμων αλλά μια παρέμβαση περιβαλλοντικού τύπου».[28] Το πρόγραμμα αυτό αντιπαραβάλλεται στη μέχρι τότε υφιστάμενη σχέση κράτους και πληθυσμού η οποία, σύμφωνα με τον Φουκώ, λειτουργούσε ουσιαστικά ως ένα «σύμφωνο ασφάλειας»: καθώς το κράτος εγγυάται την «ασφάλεια», παρεμβαίνει επίσης κάθε φορά που ο «ιστός της καθημερινής ζωής» διαρρηγνύεται από απρόβλεπτα γεγονότα, πράγμα που ισοδυναμεί με μια «πανταχού παρούσα κηδεμονία».[29] Η εξουσία αυτής της «κοινωνίας ασφάλισης» είναι πιο επιδέξια και πιο εκλεπτυσμένη από εκείνη των ολοκληρωτικών κρατών και γι’ αυτό, σύμφωνα με τον Φουκώ, θα πρέπει να βάλουμε στην άκρη τους παλιούς αγώνες κατά του εθνικισμού και του φασισμού και να πάρουμε ως αφετηρία «την ανήσυχη σχέση που έχουν οι άνθρωποι με αυτούς τους μηχανισμούς ασφάλειας», δηλαδή με τους «μηχανισμούς κοινωνικής ασφάλειας, οι οποίοι επιτηρούν τους ανθρώπους καθημερινά».[30].
Αυτή είναι ακριβώς η βάση πάνω στην οποία ο Φουκώ εκφράζεται υπέρ του «αρνητικού φόρου επί του εισοδήματος» δηλαδή του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» και ευρύτερα υπέρ του νεοφιλελευθερισμού. Όπως γράφει χαρακτηριστικά, με αυτόν τον τρόπο ο πληθυσμός επιδοτείται «με έναν τρόπο όντως πολύ φιλελεύθερο, πολύ λιγότερο γραφειοκρατικό, πολύ λιγότερο σωφρονιστικό απ’ ό,τι σε ένα σύστημα που θα ήταν επικεντρωμένο στην πλήρη απασχόληση και θα ενεργοποιούσε μηχανισμούς όπως αυτοί της κοινωνικής ασφάλισης».[31] Δεν έμεινε όμως εκεί, όπως σημείωνε στις 23 Μαρτίου του 1979 σε ένα πάνελ στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού-8, υπό τις συνθήκες της πετρελαϊκής κρίσης, «το κράτος […] δεν μπορεί πια να είναι κράτος πρόνοιας».[32] Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1983 στον Ρομπέρ Μπονό, τον γενικό γραμματέα της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας CFDT (η οποία αργότερα υποστήριξε τα νεοφιλελεύθερα μέτρα), δήλωσε σχετικά ότι οι υφιστάμενες κοινωνικές εγγυήσεις δεν είναι πια βιώσιμες για δύο λόγους: πρώτον, διότι έχουν φτάσει στα οικονομικά όρια που θέτει η «ορθολογικότητα των σύγχρονων κοινωνιών»· δεύτερον και σημαντικότερο, διότι το σύστημα αυτό είναι παρωχημένο λόγω, αφενός, της αυξανόμενης «δυσκαμψίας» του και αφετέρου λόγω της «αύξησης της εξάρτησης» του πληθυσμού.[33] Βέβαια, ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι υπέρ ενός αχαλίνωτου φιλελευθερισμού που θα παρέχει κάλυψη μόνο σε αυτούς που έχουν τη δυνατότητα και θα αφήνει ακάλυπτους τους υπόλοιπους, αλλά προτείνει τη συσχέτιση της έννοιας της ασφάλειας με «πιο πολύμορφες και πιο ευέλικτες σχέσεις με τον εαυτό μας και με το περιβάλλον μας» έτσι ώστε το άτομο να πάψει να είναι υποκείμενο με την έννοια της καθυπόταξης, μέσω του μετασχηματισμού του «πεδίου των κοινωνικών θεσμών σε ένα ευρύ πειραματικό πεδίο». Φάνηκε βέβαια πολύ γρήγορα το ταξικό περιεχόμενο αυτών των νεοφιλελεύθερων «πειραματισμών».
Θα μπορούσε κανείς να υπερασπιστεί τον Φουκώ με το επιχείρημα ότι οι παραπάνω θέσεις αποτελούν απλώς προϊόν λανθασμένης εκτίμησης ως προς το περιεχόμενο των νεοφιλελεύθερων μέτρων, που παρά την ανοχή τους σε «μειονοτικές πρακτικές» συνέχισαν να είναι αυστηρά πειθαρχικά απέναντι στους πλεονάζοντες προλετάριους. Ωστόσο, αυτή η υπεράσπιση ανατρέπεται από την κριτική που έκανε ο Φουκώ στο συλλογικό δικαίωμα στην υγεία και την ευημερία, στο οποίο είχαν επιτεθεί και οι κατεξοχήν νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι όπως ο Χάγιεκ ως «ολοκληρωτικό με την πλήρη έννοια του όρου».[34] Ο Φουκώ υποστηρίζει στην ίδια συνέντευξη με τον Μπονό ότι δεν είναι δυνατό να οριστεί ένα συγκεκριμένο κοινό για όλους πλαίσιο στη βάση του οποίου μπορεί να υποστηριχθεί ότι οι ανάγκες υγείας ικανοποιούνται πλήρως και απόλυτα. Όπως έλεγε, «η καλή υγεία δεν μπορεί να απορρέει από ένα δικαίωμα», «δεν μπορεί να υπάρξει μια θετική απάντηση στο ερώτημα» αν «η κοινωνία πρέπει να προσπαθεί να ικανοποιεί με συλλογικά μέσα την ανάγκη των ατόμων στην υγεία», διότι είναι «αδύνατο να επιτραπεί η αύξηση των δαπανών για την υγεία με τον ρυθμό που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια». Θα πρέπει «να αποφασιστεί ποια ασθένεια, ποιος τύπος πόνου, δεν θα καλύπτεται πλέον – ένα σημείο στο οποίο, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ίδια η ζωή θα τίθεται σε κίνδυνο», δεδομένου ότι στα ζητήματα υγείας «εισέρχεται κανείς σε μια τάξη αξιών που δημιουργεί μια απόλυτη, άπειρη ζήτηση. Το πρόβλημα που τίθεται είναι, επομένως, αυτό της σχέσης μεταξύ μιας άπειρης ζήτησης και ενός πεπερασμένου συστήματος».[35] Όταν κάποια στιγμή ο Μπονό αντιλαμβάνεται τις κοινωνικά δαρβινιστικές συνέπειες αυτής της αντίληψης περί της διαλογής ασθενειών και ασθενών, θέτει το ερώτημα αν έτσι «επιστρέφουμε σε αυτό ακριβώς εναντίον του οποίου αγωνίστηκε η κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή σε έναν ορισμένο τρόπο εξάλειψης των πιο αδύναμων βιολογικά ατόμων», αν «επιτρέψουμε τη νίκη του συνθήματος “Πρέπει να διαλέξουμε – ας διαλέξουμε τους πιο υγιείς”». Η απάντηση που δίνει ο Φουκώ είναι η εξής: «Τέτοιες επιλογές γίνονται διαρκώς, ακόμη και αν αυτό δεν ομολογείται. Γίνονται υπό τη λογική μιας ορισμένης ορθολογικότητας και στη συνέχεια δικαιολογούνται με διάφορους τρόπους».[36] Όταν γίνεται συγκεκριμένος, η κοινωνικά δαρβινιστική λογική της νεοφιλελεύθερης αντίληψής του γίνεται ακόμα πιο αποτρόπαια: «Ίσως βρισκόμαστε σε μια περίοδο κατά την οποία έχει καταστεί δυνατό να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα άμεσα και να προχωρήσουμε σε περιορισμό της κάλυψης των κινδύνων που συνδέονται με τον αλκοολισμό».[37]
Αυτό που είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ είναι ότι η διολίσθηση προς την ξεκάθαρη υποστήριξη των νεοφιλελεύθερων περικοπών, της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας περί οικονομικών ορίων στην παροχή υπηρεσιών υγείας και εν τέλει προς τον κοινωνικό δαρβινισμό εκκινεί στην περίπτωση του Φουκώ από εκείνη την πλευρά του κινήματος από το ’68 και μετά που εστίαζε στην κριτική της ιεραρχικής εξουσίας και του αυταρχισμού και διατυμπάνιζε την ελευθερία έναντι της ασφάλειας. Όπως έλεγε στην ίδια συνέντευξη «πρέπει να σχεδιάσουμε ένα ολόκληρο σύστημα κοινωνικής κάλυψης [το νεοφιλελεύθερο] που θα λαμβάνει υπόψη του το αίτημα για αυτονομία, έτσι ώστε οι επιπτώσεις της εξάρτησης [από το κράτος πρόνοιας] να εξαλειφθούν σχεδόν πλήρως». Σαφώς, η εν λόγω αντίθεση μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, στην οποία βασίζουν όλη την πολιτική τους οι σύγχρονοι κοινωνικοί δαρβινιστές, όπως η Συνέλευση ενάντια στη Βιοεξουσία και την Κλεισούρα, είναι ιδεολογική έκφραση των καπιταλιστικών κοινωνικών διαχωρισμών και, ιδιαίτερα, της νεοφιλελεύθερης μορφής τους.
Η αστική έννοια της ασφάλειας αναφέρεται, ως γνωστόν, στη διασφάλιση της ιδιοκτησίας του εγωιστικού ατόμου και του ίδιου από τις επιβουλές των ανταγωνιστών του. Είναι μια έννοια που αναφέρεται στην περιφρούρηση των καπιταλιστικών ιδιωτικών συμφερόντων και φυσικά βρίσκεται στον αντίποδα της ταξικής αλληλεγγύης που μπορεί να εκφραστεί π.χ. με τη λήψη μέτρων προφύλαξης εν μέσω πανδημίας ή με τη φροντίδα απέναντι σε ανθρώπους με επιβαρυμένη υγεία. Το ότι κάποιοι νεοφώτιστοι φουκωικοί ταυτίζουν τέτοιου είδους εκφράσεις ταξικής αλληλεγγύης με την ασφάλεια απλώς επιβεβαιώνει την αγωνία τους να διατυμπανίσουν, να εξασφαλίσουν και κυρίως να δικαιολογήσουν την ιδιοκτησία τους επί του εγωιστικού τους ατόμου. Επίσης, η αστική έννοια της ασφάλειας δεν είναι το ίδιο πράγμα με την κοινωνική ασφάλιση (συντάξεις, επιδόματα ανεργίας και αναπηρίας, χρηματοδότηση αναρρωτικών αδειών, υγειονομική περίθαλψη κ.ο.κ.), εναντίον της οποίας στρέφεται ο Φουκώ και οι νεόκοποι οπαδοί του, η οποία προέκυψε μόνο ως αποτέλεσμα των αγώνων του προλεταριάτου και αφορά τη συλλογική ικανοποίηση ορισμένων βασικών αναγκών του (καίτοι ως εμπορεύματος εργασιακή δύναμη). Η κοινωνική ασφάλιση παραχωρήθηκε απέναντι στην απειλή της επανάστασης με στόχο την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Δεν ταυτίζεται λειτουργιστικά με αυτό που ο Φουκώ ονόμασε βιοπολιτική, δηλαδή την προσαρμογή της συσσώρευσης των ανθρώπων στη συσσώρευση του κεφαλαίου μέσω της δημογραφικής πολιτικής, του ελέγχου και της ρύθμισης του πληθυσμού, της δημόσιας υγιεινής κ.ο.κ. που ασκείται εξ ορισμού από το κράτος (ακόμα κι αν ο ορισμός της εξουσίας από τον Φουκώ το αρνείται), παρόλο που αυτή είναι η κυρίαρχη πλευρά της. Οι απαιτήσεις των καπιταλιστών συγκρούονται διαρκώς με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλισης (δηλαδή του κοινωνικού μισθού) τόσο ως προς την ποσοτική (οικονομική) όσο και ως προς την ποιοτική διάσταση (μορφή και περιεχόμενο παροχών, υπηρεσιών και των ίδιων των εννοιών της υγείας και της ζωής): η αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένης της εργασιακής δύναμης, είναι μια διαδικασία ταξικής πάλης, παρότι προφανώς το κεφάλαιο συνεχίζει να είναι κυρίαρχο μέχρι την κοινωνική επανάσταση και τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων.
Το γεγονός ότι η έννοια της «δημόσιας υγείας» είναι μια αφαίρεση που αποκρύπτει την ταξική διαίρεση της κοινωνίας και τον βιοπολιτικό χαρακτήρα του κράτους πρόνοιας χρησιμοποιείται από τους νεόκοπους οπαδούς του Φουκώ για την απαξίωση της ίδιας της διεκδίκησης της «υγείας και της ευεξίας της εργατικής τάξης». Επιτίθενται στις ίδιες τις έννοιες της ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης οι οποίες λοιδορούνται ως «εξ αποστάσεως φιλανθρωπίες» και εκχυδαΐζονται στο «να μην αναπνέεις στη μούρη του άλλου». Η φροντίδα για όσους είναι γύρω μας ταυτίζεται με τη «συμμόρφωση στις κρατικές επιταγές» προκειμένου να δικαιολογηθούν συμπεριφορές ακραίου παρτακισμού και ατομικισμού κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ενώ η κριτική της καπιταλιστικής επιστήμης διαστρεβλώνεται και εργαλειοποιείται για να δικαιολογηθεί η άρνηση της σοβαρότητας της πανδημίας και της ανάγκης λήψης συλλογικών μέτρων προστασίας στους χώρους και από τους ανθρώπους του ίδιου του ανταγωνιστικού κινήματος.[38] Κατ’ αυτόν τον τρόπο οδηγούμαστε σχεδόν αβίαστα στην επόμενη βασική διάσταση του μεταφασιστικού ρεύματος: τον κοινωνικό δαρβινισμό.
[28] Μ. Φουκώ, Η γέννηση της βιοπολιτικής, Πλέθρον, 2012, σ. 241.
[29] M. Foucault, Dits et écrits III, Paris: Gallimard, 2001, σ. 385. Αναφέρεται στο J. Rehmann, Deconstructing Postmodernist Nietzscheanism, Brill, 2022.
[30] M. Foucault, ό.π.
[31] Μ. Φουκώ, Η γέννηση της βιοπολιτικής, σ. 196.
[32] Μ. Foucault, «Le nouvel ordre intérieur», πάνελ στο University of Paris-8, διαθέσιμη σε μορφή video στη διεύθυνση at: http://www.archives‑video.univ‑paris8.fr/video.php?recordID=111.
[33] Μ. Foucault, «Social Security», στο M. Foucault, Politics, Philosophy. Interviews and other Writings 1977–1984, 1988, σ. 159-177.. [34] Αναφέρεται στο J. Rehmann, ό.π.
[35] Μ. Foucault, «Social Security», ό.π., σ. 170-173.
[36] Ό.π., σ. 172.
[37] Ό.π., σ. 175. Ο Φουκώ είχε επίσης μια ιδιαίτερα κυνική αντίληψη για τις επιδημίες, συμπεριλαμβανομένης αυτής που τον σκότωσε. Όταν το 1981 ο φίλος του συγγραφέας Edmund White τον ρώτησε την άποψή του για το AIDS, του απάντησε ως εξής: «Αυτό είναι ένα νέο δείγμα του αμερικανικού πουριτανισμού. Επινοήσατε μια ασθένεια που μολύνει μόνο τους ομοφυλόφιλους και τους μαύρους; Γιατί δεν βάζετε και τους παιδόφιλους;» Αναφέρεται στο Jon Wiener, «Q&A With Edmund White», The Nation, 27 Μαρτίου 2014. https://www.thenation.com/article/archive/qa-edmund-white/
5. Η χρήση του όρου ψεκασμένος αφορούσε όλους όσοι διέδιδαν τη συνωμοσιολογική θεωρία περί «ψευτοπανδημίας», «γριπούλας», του παγκόσμιου εμβολιασμού ως «πειράματος» κ.ο.κ. Ο όρος προέρχεται από την ακροδεξιά συνωμοσιολογική θεωρία περί Chemtrails που έφεραν εδώ διάφοροι ακροδεξιοί όπως ο Λιακόπουλος κ.λπ. Μια από τις πρώτες αναφορές υπάρχει στη σχετική ερώτηση το 2010 του τότε βουλευτή του Λάος Βορίδη μετά από δημοσίευμα της Ελεύθερης Ώρας https://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c0d5184d-7550-4265-8e0b-078e1bc7375a/7245665.pdf
από data_panik 29/12/2023 5:35 μμ.
Ας δούμε λοιπόν.
- Η σχέση λοιπόν εκτός από το «The Politics of Liberation», αναφέρεται αρκετά από το αρχικό κείμενο, της Βιοεξουσίας. Βλέπε υποσημειώσεις [1] και [18], αν και το [18] έχει κατέβει.
- Στον Τερζάκη και στη Ψαρού δεν έγινε ακριβώς κριτική, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πράγματι πράγματα να τους ασκηθεί, αλλά δολοφονία χαρακτήρα. Για τον Τερζάκη στήθηκε ολόκληρη σελίδα στο fb. Οι «συγκεκριμένες πολιτκές θέσεις» που αναφερεις είναι ένα απόσπασμα που δε μπορεί να βρεθεί στο internet και το κείμενο δεν αναφέρει την πηγή του, ενώ επιπλέον είναι πολύ πρόσφατο για να δικαιολογήσει την από το ’20 -’21 μανούρα μαζί της. Η άποψη επίσης πως οποιοσδήποτε μιλάει για έθνος είναι αυτόματα φασίστας είναι χαρακτηριστικό του μανιχαϊσμού που αυτές οι ομάδες εφαρμόσαν, και αν το ζήτημα τους είναι αυτό υπάρχουν πολύ πιο χαρακτηριστικές δυνάμεις της αριστεράς που αποδέχονται την εθνική ιδέα.
- Από πότε ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος έχει σχέση με την ευρύτερη αριστερά και δη την αμερικάνικη. Συνεχίζοντας και από το προηγούμενο θέμα μπορεις να βρεις ενδεικτικά και το άρθρο Why the National Question Matters to the Left στο Jacobin και να μου εξηγήσεις γιατί με την ίδια μανιχαϊστική λογική αυτοί που δημοσιεύουν τέτοια άρθρα δεν αξίζουν της παραπάνω κριτικής.
- Ωράια μαθαίνουμε ότι 2 άτομα είναι «πάρα πολλοί μελετητές του έργου του». Θα ήθελα να μου υποδείξεις τους υπόλοιπους γιατί δε μπόρεσα να βρω κάτι άλλο στο διαδίκτυο πέρα από τον Daniel Zamora και τα άρθρα του για τον Φουκώ στο Jacobin. Επίσης αυτό που γίνεται προφανές, από την αδυναμία μου να βρω κάτι παραπάνω είναι ότι αποτελλεί μια μειοψηφική άποψη, που δεν δικαιολογεί τη αξιωματική άποψη πως ο Φουκώ ήταν οπαδός του νεοφιλελευθερισμού και όποιος τον επικαλείται θα καταλήξει ιδεολογικά σε αυτόν. Τα δε αποσπάσματα των συνεντεύξεων του είναι εξαιρετικά αποσπασματικά, περιέχουν σχόλια της αντίθεσης και οι πηγές τους ασαφείς (αναφορά σε ολόκληρο βιβλίο, 1 ώρα video στα γαλλικά κλπ) για να μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του κειμένου.
- Γνωρίζουμε όλοι από που προέρχεται ο όρος «ψεκασμένος». Αυτό που κριτίκαρα στην τοποθέτηση μου, είναι το τσουβάλιασμα οποιασδήποτε κριτικής, και όχι των viral tags που αναφέρεις, ως «ψεκασμένης». Κριτικής που σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκε. Και η θνητότητα κατέληξε σε ένα ποσοστό πολύ πιο λογικό από τα αρχικά. Και εμβολιασμένοι τελικά κολλήσαν, μετέδωσαν και πέθαναν δυστηχώς. Και παρενέργειες συνεχίζουν να αποκαλύπτονται σε διάφορα papers. Και και και… αλλά εκεί, ψεκασμένοι ήταν και είναι για εσάς όσοι δεν αποδέχτηκαν τυφλά, ακόμα και αν υπερέβαλαν κάποιοι/ες, τις επιταγές επιστημονικού και πολιτικού κατεστημένου.
από data_panik 29/12/2023 9:44 μμ.
Διόρθωση για το 4 αναφέρονται σελίδες στις πηγές τις αντίθεσης. Έκανα λάθος στο συγκεκριμένο.
επιστήμη και πάθος για κομμουνισμό
από Μποντρίγκα 30/12/2023 4:57 πμ.
Σύντροφοι θέτω ένα ερώτημα καλοπροαίρετα και επιθυμώ η ΣΟ να μην το κόψει γιατί πιστεύω ότι συμβάλλει στο διάλογο.Θυμόμαστε όλοι/ες τις συγκρούσεις στο σύνταγμα τον Οκτώβρη του 11 όταν η περιφρούρηση του ΚΚΕ είχε πλάτη τη βουλή και ήθελε να κάνει κουμάντο με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις. Πέρα από το ΚΚΕ ποιό ήταν το υποκείμενο των συγκρούσεων; Αν δείτε βίντεο θα παρατηρήσετε ανάμεσα στους επιτιθέμενους να κυκλοφορούν παπάδες,τύποι με ελληνικές σημαίες και χύμα κόσμος. Τι έλεγαν τότε οι σύντροφοι που γράφουν για το φαινόμενο του ανορθολογισμού και για τον μεταφασισμό ως κάτι νέο εντός του α/α χώρου; Αυτά ακριβώς που λένε τώρα έλεγε το ΚΚΕ αλλά και σήσωμη η αριστερά τότε και φυσικά δεν υπήρχε τέτοιου είδους κριτική εντός του χώρου. Τι άλλαξε; Μήπως επειδή τότε δεν συνέφερε μερίδες του χώρου δεν έβλεπαν ότι κάποιοι συνυπάρχουν με ακροδεξιούς στον δρόμο ή τότε δεν μας απασχολούσε γιατί οι διαχωρισμοί αυτοί δεν είχαν τόση σημασία αφού παιζόταν κάτι πιο »μεγάλο’ ‘; Γιατί τώρα δεν παίζει κάτι μεγάλο αλλά μόνο πολλά μικρά αλληφαγώματα; Μια ειλικρινής απάντηση νομίζω από όσους κουνάνε τώρα το δάχτυλο θα έπρεπε να την ακούσουμε. Μήπως το Φλεβάρη του 12 θα έπρεπε να ρωτάμε τα πολιτικά φρονήματα των εξεγερμένων ή να ζητάμε ηθικοπολιτικές ταυτότητες; Πιστεύουμε μήπως ότι τότε είχαμε την ηγεμονία στο δρόμο(ως ουρά του ΣΥΡΙΖΑ) ενώ τώρα δεν την έχουμε και παλέυουμε να την κατακτήσουμε; θέλουμε να διαχωριστούμε από όσους αποκλίνουν -από την γραμμή που θα έπρεπε να έχουυν; Υπάρχει αναρχία πέραν της αριστεράς ή πρέπει να την χαρίσουμε στους φασίστες ;
από / 31/12/2023 1:02 μμ.
Στο μονο που μπορεί να ελπίζει κανεις ειναι ότι κάποια στιγμή θα βαρεθούν και οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του αλληλοσπαραγμού και το πράγμα θα ξεθυμάνει κάποια στιγμή.
Είναι συμπεριφορές που μονο πολλοί μυημένοι δικαιολογούν και μπορούν να καταλάβουν πως συνεχίζουν να υπάρχουν και πως τόσοι άνθρωποι αναλώνονται σε τέτοιες αλληλοκατηγορίες.
Όσοι συνεχίζουν να κρίνουν τόσο αυστηρά τους άλλους είναι το πιο πιθανόν πως είναι εκείνοι με τις μεγαλύτερες αντιφάσεις.
Ένας βασικός ψυχολογικός μηχανισμός ειναι να εναποθέτεις το βαρος της κατηγορίας που σου απευθύνεται ή που υπάρχει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε κάποιον άλλον για να ανακουφιστείς. Το ότι έχουν ακροδεξιό παρελθόν κάποιοι που τώρα κατηγορούν άλλους για «συνεργασία με φασίστες» απλα και μονο επειδή μπορεί να βρέθηκαν σε κοινό πανελ δεν ειναι καθόλου τυχαίο.
από & 01/01/2024 12:58 μμ.
Μάλλον δεν το θέτεις σωστά. Δεν υπάρχει κάποιος αλληλοσπαραγμός.Υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος. Για να μην κοροιδευόμαστε,όλο αυτό ξεκίνησε και συνεχίζει γιατί η Αντίθεση,ο ΠΓ η ΤΑ κτλ δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι εξαπατήθηκαν τόσο ακραία από τον κράτος και αναγκάστηκαν να στηρίξουν αδιανόητα πράγματα. Με τον εαυτό τους έχουν πρόβλημα και ξεσπάνε στους άλλους. Η υγιής αντίδραση θα ήταν να εξοργιστούν με αυτόν που τους κοροίδεψε,κάτι που το βλέπουμε είδη σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η δεύτερη πιθανή αλλά προβληματική αντίδραση είναι να προσπαθείς να θά ψεις μέσα σου όλο αυτό που έγινε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μια άσχημη ανάμνηση που δεν θες να θυμάσε. Αυτο το βλέπουμε επίσης σε ένα μέρος της κοινωνίας αλλά και του χώρου. Η τρίτη και πιο ακραία συνπεριφορά είναι να μην θες να αποδεχτείς την πραγματικότητα, να φτιάχνεις μια άλλη για να νοιώσεις καλύτερα και να επίθεσε από κόμπλεξ σε αυτούς που έτυχε να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα όπως εσύ δημιουργώντας ιστορίες για αγρίους που όπως είδαμε μπορούν να οδηγήσουν τελικά από βλακεία σε συνεργασία ακόμα και πράκτορες του συστήματος.
από / 02/01/2024 2:22 μμ.
Μιλησα για τις καταγγελίες εκατέρωθεν όπως η παραπάνω που κοινοποιήθηκε εδώ στην αρχή του κειμένου.Τίποτα δεν δικαιολογεί τέτοιες δημοσιεύσεις, που είναι και ομοιες με αυτές που γίνονται από την αλλη πλευρά.
από λέω μήπως–> λέω… 04/01/2024 11:11 μμ.
Με την καινούρια χρόνια, μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε τα «καπέλα» έξω από τον πολιτικό χώρο μας και να κάνουμε επιτέλους αυτοκριτική; Εάν δεν είχε δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, ποτέ δεν θα είχε ξεκινήσει αυτή η κουβέντα για τα χρόνια της πανδημίας. Εύχομαι να συνεχιστεί εις βάθος η ανάλυση της αντίδρασής μας στην τρομοκρατική συνθήκη της πανδημίας, όπου όλα τα υποκείμενα ήρθαν προσωπο-με-πρόσωπο με το φόβο του θανάτου και της άκλαφτης ταφής, καθώς η ομφαλοσκόπηση παρατράβηξε! Το ότι ένα τμήμα του πολιτικού μας χώρου έχει γίνει μικροαστικά λενινιστικό και ένα άλλο τμήμα παρα-ασχολείται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (μέχρι και φωτό μας δείχναν από τον εμβολιασμό τους) μας έχει οδηγήσει στην αδράνεια. Το κράτος μας πασάρει τα κοινωνικά δίκτυα και το κάνσελ-κάλτσιουρ σαν βαλβίδα απόσυμπίεσης και η αντίσταση έχει πάει 40 χρόνια πίσω.
Φιλοσοφείστε, σύντροφοι θηλυκοι και σύντροφοι αρσενικοί και σύντροφοι σκέτο, εκτός διαδικτύου!(να ησυχάσει και λίγο η ΣΟ) Στοχαστείτε πάνω στην έννοια του θανάτου και της θέλησης για αγωνιστικότητα. Δημιουργήστε συνάψεις που δεν μπορεί το κράτος να συλλάβει. Σκεφτείτε το «δυναμό» της πράξης. Καλλιεργήστε την επικοινωνία που μας είχε στερήσει το κράτος. Τώρα που κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν, είναι η πιο κρίσιμη ώρα…
Ας φιλοσοφήσουμε αφού το θέτεις έτσι
από , 06/01/2024 7:57 μμ.
λέω μήπως–> λέω…, το κείμενο καταρχάς λέει εκτός των άλλων μενουμεσπιτιστή έναν άνθρωπο που ήταν φυλακή το 2020-2021 στην περίοδο της πιο σκληρής πανδημίας ( με τον οποίο είναι θεμιτό να διαφωνεί κάποιος πολιτικά), αλλά αυτό ας το παραβλέψουμε. Λες για μικροαστικό λενινισμό αλλά τι λες άραγε για τον καγκεπιτισμό ή ασφαλιτισμό (τι άλλο είναι η πολιτική σύνδεση ενός ανθρώπου με επαγγελματικές ή εκπαιδευτικές σχέσεις άλλου) αλλά ας το παραβλέψουμε. Τα άλλα που λες για την έννοια το θανάτου, αυτό είναι γνωστό γεννιόμαστε από το μηδέν και ξανακαταλήγουμε στο μηδέν. Ο φόβος του θανάτου δεν είναι κάτι άλλο από τη συνειδητοποίηση του μηδενός που θα γίνουμε αλλά αυτό το μηδέν είναι μια δίκαιη κατάσταση αφού ισχύει για όλα τα ζώα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε λίγο πριν τη συνάντησή μας με την ανυπαρξία είναι να προασπαθούμε να ζούμε κάπως με αξιοπρέπεια και όσο μπορούμε να βοηθάμε συνανθρώπους μας. Τώρα για την πανδημία έχουν γραφθεί τόσα πολλά διαβάσαμε από ανθρώπους εδώ μέσα που ακόμα μία συζήτηση θα είναι γραφική. Αυτό που γράφεις ότι τώρα είναι η πιο κρίσιμη ώρα είναι πολύ εγωιστικό. Επειδή εμείς ζούμε τώρα δεν σημαίνει ότι είναι και η πιο κρίσιμη ώρα για την ανθωπότητα, ούτε ζούμε στο μέρος της γης που συμβαίνουν κρίσιμα πράγματα. Δες Παλαιστίνη , Ουκρανία, Υεμένη αλλά και αλλού. Αυτά που συμβαίνουν Ελλάδα και ειδικά στο μικρόκοσμο το δικό μας δες τα στην πραγματική τους διάσταση.
ANTICOVID -2020 